किर्तीमहल

माझी मावशी परळला आंबेडकर पूल संपतो, साधारण त्या भागात राहायची. माझ्या बालपणीच्या सार्वजनिक गणपती, मुंबईला प्लाझाला झालेला बॉम्बस्फोट, साऊथ मुंबईमधील फिरलेल्या जागा, नेहरू सायन्स सेंटर आणि प्लॅनेटेरियम, माझे रुपारेलमधले दिवस या सर्व आठवणी  या जागेशी खूप संबंधीत आहेत. ती तिथे राहत नसती तर मला वाटतं मला अजूनही मुंबई जितकी आवडते तितकी आवडली नसती.

कधी कधी वेळ मिळाला की मी नील आर्तेचा मुंबई कोलाज वाचते तेव्हा माझ्याही नकळत मी परळच्या त्या चाळीच्या चौथ्या मजल्याच्या समोरच्या बाल्कनीतून खाली वाहणाऱ्या नदीसारखी वाहने पाहत असते. मागच्या दारी उभं राहिलं तर कुठच्यातरी मिलची चिमनी आणि मला वाटतं वरळीच्या आकाशवाणीचा टॉवर दिसायचा. तिथून भन्नाट वारा यायचा. अजूनही येत असेल. गरमीच्या सिझनमध्ये दुपारी दोन्ही दरवाजे उघडे ठेवले की घरात पंखा लावायची गरज नसे. 

मावशी घरी असली की दुपारी तिच्या हातचा ताजा भडंग खायला मिळे. त्यांचं घर शाकाहारी असल्यामुळे जेवणात वरण-भात आणि त्यावर घरच्या तुपाची धार. मला तर खूप पूर्वी सकाळी दुधाचं मोठ्ठ घमेलंसदृष्य नळ असणारं भांड खांद्यावर उचलून प्रत्येक घरी जाणारा दूधवाला भैय्या पण आठवतो. नंतर मग त्या एका चार खणाच्या ट्रेसारख्या हातात धरून नेणाऱ्या काचेच्या बाटल्यात दूध मिळू लागलं आणि मग शेवटी प्लॅस्टिकने पूर्ण जगच व्यापलं. तर ते असो. त्यांच्याकडच्या तुपाला खूप छान वास येत असे आणि ते रवाळ असे. तसं तूप मी इतक्यात खाल्लंही नाही. 

अर्थात घरचं जेवण, भाज्या इत्यादींची चव त्यांच्या कोल्हापूरकडून येणाऱ्या मसाल्यामुळे वेगळी असावी पण काही वेळा संध्याकाळ झाली की माझी मावसबहीण "चल जरा बाहेर जाऊन येऊ या" असं म्हणून मला बाहेरचं खाऊ घाली. आमच्या घरात हा प्रकार फार रुळला नव्हता. आईला सगळं घरीच खायला द्यायची सवय होती आणि तशीही रस्त्यावर खाणे संस्कृती मी राहत असणाऱ्या भागात फार प्रचलीतही नव्हती. 

तसं तर खाली उतरल्यावर उजवीकडे जाऊन सिग्नलला रस्ता ओलांडून परत डावीकडे आल्यावर एक सँडविचवाला मस्त सँडविच बनवीत असे, ते मला आवडत असे. ते किंवा मग आम्ही खाली उतरतानाच वर येणार भेळवाला दिसला की भेळ असं काहीतरी आम्ही खात असू. 

पण माझ्या मावसबहिणीच्या मनात जर काही स्पेशल असेल तर मात्र ती यातलं काही करत नसे. आधी आम्ही आंबेडकर रोडवरच थोडं चालत असू. तिथे खाली फुटपाथवरच व्यवसाय करण्याऱ्या मंडळींकडे थोडा टाईमपास अर्थात विंडो शॉपिंग केली जाई. क्वचित मावसबहीण तिच्यासाठी एखादे कानातले रिंग्ज वगैरे काहीबाही घेई सुद्धा. काही वेळा मावशीने काही काम दिलेही असे, जसे वसईवाल्याकडून भाजी घेणे किंवा आणखी पुढे चालत जाऊन शंकराला हार वगैरे वाहणे, तर ते केले जाई आणि मग आमची पावले आंबेडकर पूल जिथे संपतो (की आमच्या बाजूने सुरु होतो) तिथे वळत. 

डावीकडे गेले तर गौरीशंकरचं प्रसिद्ध दुकान. पण तिथे न जाता समोर रस्ता ओलांडून पुलाच्या उंचीखाली थोडा झाकल्यासारखा दिसणारा, खरं तर तो काही झाकला वगैरे नसणार माझीच उंची तेव्हा कमी असेल, तर तो किर्तीमहल चा फलक दिसे. 

आम्ही दोघी तशा काही अगदी खूपदा तिथे गेलो असे नाही; पण मला आठवतं तोवर मी नेहमीच माझ्या या मावसबहिणीसोबत तिथे गेले आहे. किर्तीमहलला आत गेल्यावर एक वर जायचा जिना आहे. वरचा भाग तेव्हा एअरकंडिशन्ड वगैरे होता का आठवत नाही पण आम्ही खायला वर जात असू. 

माझं बाहेर खायचं तेव्हाचं प्रमाण पाहिलं तर मला काय मागवावं हे सहसा सुचत नसे पण तेव्हा मला फार गोड आवडत नसे म्हणून मी बहुतेकवेळा वडासांबार किंवा मसाला डोसा हे घरी आई न करणारे प्रकार घेई. घरी चमच्याने खाणे वगैरे पण सर्रास नसे त्यामुळे ती हौसही इथे खाताना भागे. माझ्या बाबतीत मी डावखुरी असल्याने मला चमच्याने खाताना  डावा हात वापरावा लागतो पण नेहमीच हाताने जेवायचं तर मला उजवा हात वापरायला शिकवलं आहे. असो तर डाव्या हाताने खायला मिळालं की मला अजूनही आनंद होतो आणि भूकही चांगली भागते असा अनुभव आहे. तर आम्ही दोघी गप्पा मारत हळूहळू खायचा आनंद घेत असू. 

आमच्या या किर्तीमहलच्या मला आठवणाऱ्या भेटींमध्ये जाणवलेली एक गोष्ट म्हणजे ही माझी मावसबहीण नेहमी तिथे दहीवडाच मागवे. दहीवडा कुठल्याही ठिकाणी मागवला की ते त्यांची ती स्टीलची लंबगोलाकार वाटी एका प्लेटमध्ये ठेवून त्याबरोबर टन स्टीलचे चमचे देतात तसंच इथेही देत. तिच्यातला थोडा दहीवडा ती मला चव घ्यायला देई. मी नाही म्हणत नसे पण मला प्रत्येकवेळी ते मिट्ट गोड दही खाताना, ही हा पदार्थ का मागवते असं नेहमी वाटे. मला तेव्हा कधीही दहीवडा आवडला नाही. मला वाटतं ती मला तो कधी तरी आवडेल म्हणून चव घ्यायला देत असावी पण मला इतकं मिट्ट गोड दही खायला आवडेल असं वाटलं नाही. ती आणि मी कधीतरी त्यांची फिल्टर कॉफी शेयर करत असू. (घरी हाही प्रकार तेव्हा दुर्मीळ होता.) 

खाऊन झाल्यावर मात्र कुठेही न रेंगाळता घरी जायचं हा आमचा शिरस्ता होता. मला वाटतं ते गोडमिट्ट दही खाऊन तिला झोप येत असावी आणि मलाही दुपारचा इतका मोठा नाश्ता करण्याची सवय नसल्याने अंग जड होत असेल. दहीवडा आणि किर्तीमहल हे समीकरण मात्र माझ्या डोक्यात फिट्ट बसलं आहे. त्यांनंतर कुणाबरोबर खास दहीवडाही खाल्ला नसावा बहुतेक. 

मग जेव्हा आम्ही ईस्ट कोस्टवरून नॉर्थवेस्टला येत होतो तेव्हा आमची मैत्रीण विजया हिने जेवायला बोलवलं तेव्हा स्टार्टर म्हणून दहीवडा बनवला होता आणि तिने दही अजिबात गोड  केलं नव्हतं.  चटण्या आणि वडाही सुंदर चवीचा. मला वाटतं दहीवड्याबद्दल माझ्या मनात जे काही किल्मिष होतं ते तिने त्यादिवशी दूर केलं. 

परवा फार दिवसांनी मला स्वतःलाच दहीवडा खावासा वाटला. शंभर पाककृती आणि सतराशे साठ टिपा वाचून मला का कोणास ठाऊक किर्तीमहलचे ते दिवस आठवले. तेव्हा आयता मिळाला असता तर नाक मुरडून झालं वगैरेही विचार करून झाले. पण आता काय स्वतः मेल्याशिवाय आपलं बनवल्याशिवाय कोण देणार? 

त्यानिमित्ताने बनवलेला आमच्या घरचा हा दहीवडा आणि या पोस्टमध्ये उल्लेखलेले सगळेच लोकं आता लांब (काहीतर परत न येण्या अंतराइतके लांब)  गेले आहेत त्या सर्व प्रसंगांची आठवण म्हणून ही पोस्ट.

#AparnA #FollowMe

लास वेगसमधला मराठमोळा टर्बन ठसका

यंदा वर्षाच्या पहिल्या तिमाहीत पायाला भिंगरी लागल्यागत फिरणं सुरु आहे. त्यात कामाच्या निमित्ताने का होईना पण वेगसला जायला मिळालं तर बरंच वाटतं. अंहं!!  ते what happens in Vegas साठी नाही तर आम्हाला त्याच निमित्ताने रोज सूर्यदर्शन होईल हा प्रामाणिक हेतू. तर यावेळी  आमचे एक स्नेही, जे गेली  काही वर्षे वेगसला राहतात त्यांनी आम्हाला एका मराठी उद्योजकाबद्दल  आणि त्यानिमित्ताने "अर्बन टर्बन" बद्दल सांगितलं तेव्हा आम्ही आमच्या चार दिवसाच्या निवासात एक जेवण तरी तिथे घ्यायचं निश्चित केलं.  

लास वेगस  फेम स्ट्रीपच्या मँडेले बे हॉटेलच्या बाजूने खालच्या अंगाला हार्ड रॉक कॅफेच्या बाजूला गेलं की एका छोट्या स्ट्रीपमॉल मध्ये तुम्हाला अर्बन टर्बन हे भारतीय खाद्य पद्धतीचं रेस्टॉरंट दिसेल. जर तुम्ही ऑकलँड (न्युझिलँड) ला राहिला किंवा फिरला असाल तर ही चेन तुम्हाला कदाचीत ठाऊक असेल. ही चेन अमेरिकेत प्रथम वेगसमध्ये आणायचं स्वप्न पाहिलं मराठमोळा भूषण अराळकर त्याची पत्नी जास्मिन यांनी. आम्हाला आमच्या स्नेह्यांनी याचा एक मालक मुंबईचा मराठी माणूस आहे हे सांगितलं त्यामुळे अर्थात जास्त उत्सुकता होती आणि या जागेत शिरताना समोरच मुंबईची रिक्षा पाहिल्यावर आम्ही आमची बच्चे कंपनी देखील खुश झाली. ही भारतातून अमेरिकेत खास इम्पोर्ट केली आहे. तुम्हाला हवं असल्यास तुम्ही या रिक्षामध्ये बसून photo काढू शकता.

आतमध्ये काही टिपिकल मराठी फलक आणि चित्र वगैरे आणि अत्यंत अदबशीर नोकरवर्ग  ambience आम्हाला खूप आवडला. आम्ही गेलो तेव्हा भूषण यांचा मुक्काम न्युझिलँडला होता तर जास्मिन नंतर येणार होत्या. पण आम्ही मालकांना भेटायला मागतो आहोत त्यामुळे एक अत्यंत मऊ आवाजात बोलणारे सरदारजी आम्हाला भेटायला आले आणि  नावातल्या टर्बनचा थोडाफार खुलासा झाला. हे यांचे व्यावसायिक भागीदार. मी त्याचं नाव घाईघाईत विचारलं आणि विसरले पण त्यांनी आदरातिथ्यात आम्हाला भूषण किंवा जास्मिनची कमी भासू दिली नाही. 

आम्ही मुंबईची लोकं कुठेही गेलो तरी वडापावची आठवण काढत असतो पण यावेळी मात्र खिमा पावावर मांडवली झाली. बच्चे कंपनीसाठी पाणीपुरी आणि चिकन टिक्का. खिमा पसंतीची पावती समोरून आलीच पण पाव अगदी आपल्याकडे मिळतो तसा आहे हे जास्त महत्वाचं. 

सोबतीला नान आणि चिकन करी मागवल्यावर जेवण उरणार याची खात्री झाली होती पण मधेच आमच्या सरदारजींबरोबरच्या गप्पामध्ये इथे मिळणाऱ्या खास पर्दा बिर्याणीचा उल्लेख ऐकून राहवलं नाही म्हणून मागवलीच. बरं झालं आमचं बोलणं आणि त्यांचा आग्रह हे सगळं जुळून आलं नाहीतर एका वेगळ्या डिशला आम्ही मुकलो असतो. हा तिचा पर्दानशीन फोटो पाहिलात तरही डिश काय चीज आहे हे तुम्हाला नक्कीच कळेल. 

हे सर्व खाऊन पोटं तृप्त होऊन आणि उरलं खाणं दुसऱ्या दिवशीच्या लंचसाठी घेऊन आम्ही परतलो ते आमच्या स्नेह्यांना धन्यवादाची पावती देत. त्यानंतर दोन दिवस सकाळी भरपूर काम आणि संध्याकाळी बच्चेकंपनी बरोबर भटकंती असा भरगच्च कार्यक्रम होता. शेवटच्या दिवशी विमान प्रवासाला काही तास वेळ होता तेव्हा अगदीच राहवलं नाही म्हणून शेवटी One for the road म्हणून  एकदा इथे धावती भेट दिली. आम्हाला घाई आहे हे कळल्यावर फक्त आमची एकच ऑर्डर असल्याप्रमाणे पंधरा मिनिटांत जेवण आमच्यासमोर हजर.

यावेळी शीग कबाब आणि आपली मुंबईची लाडकी फ्रँकी, पुन्हा एकदा चिकन टिक्का आणि बच्चेलोकांसाठी चिकन नगेट्स वगैरे मामला होता.

पैकी फ्रँकी सोडल्यास सगळं खाणं बेस्ट होतं. यावेळीदेखील पोटोबा तुडुंब भरल्यामुळे मुलांना इथले गुलाबजाम खिलवायचे राहिलेच. शिवाय त्यांच्या मेन्यूवर नसलेले चिकन कोल्हापुरी वगैरे पदार्थ ते सांगितलं तर खास बनवून देतात ही माहितीपण थोडी उशीराने हाती आली. त्यामुळे पुन्हा केव्हा जायचं याचे वेध पोटोबांना आधीच लागले आहेत. आपलं काय मत आहे?

उपनगरी अवतरला "गिरगाव कट्टा"

श्रावण आला की खादाड मंडळींना उपासाच्या पदार्थांची आठवण होते म्हणजे तशी ती इतर वेळीही होत असतेच पण मग त्यासाठी संकष्टी नाहीतर घरटी गुरुवार वगैरे करणारी आई-आज्जी--मावशी-काकू अशा लोकांवर विसंबा  आणि ते उपासाचे पदार्थ करून आपल्याला खाऊ घालतील याची वाट पहा. त्यातून त्यांनी ते डाएट नामक फंडा (ए कोण रे तो आमच्या वजनाकडे पाहणारा) वगैरे सुरु केला असला की आलीच का कंबख्ती? असो पण श्रावण आला की भलेभले कोलमडतात. अरे वातावरणच असं असतं न महाराजा की हिरवळ दाटे चोहीकडे (हो आली आता क्र. २ ला बालकवींची पण आठवण आली) शिवाय सणासुदीची लयलूट मग आपण नाही उपासाच्या पदार्थाकडे वळणार तर काय ते भय्याकडे पाणीपुरीच्या लायनीत थांबणार? (ओके मान्य गेले ते चांगली पाणीपुरी लावणारे भय्ये वगैरे वगैरे बरं असो) 

तर सांगायचं तात्पर्य म्हणजे अशा वेळी उपासाचे पदार्थ खाणे हा आपला म्हणजे मराठी बाणा खाद्यसंस्कृती मंडळाचा जन्मसिद्ध हक्क असतो आणि तो आपण आजकाल हा जो  काही बाहेर खाऊया हा फंडा आला आहे त्याला स्मरून बाहेर जाऊन उपासाचे पदार्थ खाऊन साजरा करतो. मग आली का धावपळ? कुणी म्हणे दादरच्या प्रकाशला जा पियुष प्यायल्याशिवाय यायचं नाही बरं का? आणखी कुणाचं काय तर कुणाचं काय. आपण राहणार तिकडे उपनगरात बोरिवलीला. नाही म्हणजे काय हापिस टाईम, झालचं तर मेगाब्लॉक सग्ग सग्ग सांभाळून प्रवास किती करायचा. आणि मग शोध सुरु झाला बोरिवलीतच आणि हा कट्टा आपल्या प्रबोधनकारच्या जवळच मिळाला. 

प्रवेश करताच काही टेबले आणि थोडं आत उजवीकडे एक गल्ला कम छोटं दुकान, तिथे मिठाया,पुरणपोळ्या,चिवडे वगैरे मराठी खाद्यमेव्याची लयलूट आणि घाईतल्या लोकांना पटकन तिथेच काय हवं ते घेऊन बाहेरच्या बाहेर सटकायची सोय, आरामात बसायचं असेल तर वरती वातानुकूलीत कक्षाची सुविधा. 

उपासाच्या दिवशी गेला असाल तर फराळी मिसळ, साबुदाणा वडा वगैरे पदार्थ तुमच्यासाठी तत्परतेने हजर असतील.

 

हे जे मेनुकार्ड आहे ते आम्ही वातानुकूलित कक्षात बसलो होतो तेव्हाचं आहे. नंतर  मैत्रिणीबरोबर खाली बसलो तेव्हा पुन्हा फोटो काढला नाही. 

जेवायला जाणार तर भाकरी सोबत खायचे बरेच प्रकार आहेत. 

 काजूची उसळ आणि वांग्याचं भरीत मागवलं होतं. 

सुरुवात मेथी आणि कोथिंबीर वडी आणि थालीपीठ खाऊन केली. थालीपीठ मला भलतच आवडल्यावर ताईने ते डीप फ्राईड असतं असं सांगून माझा भ्रमनिरास केला पण मी काही त्याची शहानिशा केली नाहीये :) शिवाय हे इतक खाऊन पोट इतकं भरलं की दुधी हलवा वगैरे गोडाचं काही मागवलं नाही. हे सगळे पदार्थही तिथे मिळतात. 

खरं तर ही पोस्ट २०१३ पासून माझ्या ड्राफ्टमध्ये आहे. तेव्हा पहिल्यांदी आम्ही इथे जेवायला गेलो आणि त्या दौऱ्यादरम्यान जातच राहिलो. पण त्यावेळी काढलेले फोटो कुठे गायब  कळलच नाही. तेव्हा तर गुळपोळीचा सिझन होता म्हणून  चांगल्या डझनभर पोळ्या इकडे घेऊन आलो होतो. पण खादाडीबद्दल लिहिताना एकही पदार्थ समोर येऊ नये ये भी ये भी कोई बात हुई? 

यावेळी देखील बरेचदा गेलो (मध्ये त्यांनी त्यांची जागा पण बदलली) पण पहिल्यावेळ इतके  फोटो काढले नाहीत. वानगी म्हणून काही फोटो आहेत, तेही ब्लॉगोबासाठी. पण यावेळी देखील तीन चारदा गेले.  एकदा आईबाबा आणि मी गेलो तेव्हा थाळी आणि इतर काही पदार्थ मागवले. मसाले भात मला आवडतो म्हणून तो समोर आला तर फोटोचं कुणाला सुचतंय? आपण अन्नदाता सुखी भवं म्हणून पोटोबाला तृप्त करायचे. 

आताच गणपती गावाला गेले आणि नवरात्राची वाट पाहिली जाते. तेव्हा अजून सामिष खायला सुरुवात झाली नसेल तर किंवा त्या नऊ दिवसांत उपासाचे किंवा मराठमोळे शाकाहारी पदार्थ खायचे असतील तर आता गिरगाव पर्यंत किंवा गेलाबाजार दादरपर्यंतही जायची गरज नाही. बोरीवली पश्चिमेला कट्ट्यावर आलात की तुम्हाला मराठी स्वयंपाकघरात गेल्यासारखंच वाटेल.    

एक छोटं खाद्यवर्तुळ पूर्ण होतंय….

आपले मराठी सण जवळ आले की मला मज्जा वाटते. म्हणजे त्यावेळी ब्लॉगचे स्टॅट पाहिले की कुणीतरी त्या त्या सणाची जूनी पोस्ट वाचून गेलेलं असतं. मी पण ती पोस्ट पुन्हा वाचते आणि शक्य असेल तेव्हा अर्थात यंदाच्या सणाच्या तयारीला लागते. आपल्याकडे सणांना तोटा नाही. आपलं मनोधैर्य का काय म्हणतात ते नेहमी उंच ठेवायचं असेल तर अशा छोट्या मोठ्या सणांना पर्याय नाही. 

मागचे काही वर्षे जेव्हा आम्ही इस्टकोस्टला होतो तेव्हा आसपासची एक दोन मराठी मंडळ आपले सण आवर्जून साजरे करायची परंपरा कायम ठेवत आमचं मनोधैर्य मध्येमध्ये उंच व्हायला बळ देत. नॉर्थवेस्टला आल्यावर मात्र मराठी मंडळ हे प्रकरण फारसं अंगी लागलं नाही. कदाचित अजून मुलं लहान आहेत, तिकडे असलेल्या जुन्या ग्रुप्समध्ये जाउन घुसायचं वगैरे मुदलात अंगात नाही, पुन्हा ते ठिकाणही थोडं लांब वगैरे असण हे सगळं जे काही असेल त्याने आमच्या मुलांना आपले सण कसे समजवायचे असे प्रश्न यायला लागले आणि मग ठरवलं की यंदा आपलं आपण करायचं. जिथे ते इतरांबरोबर वाटता येईल तिकडे तेही करावं आणि नसेल तर निदान आपली चार डोकी तरी खुश झाली पाहिजेत. 

मागच्या वेळी जानेवारीत मुंबईत असल्याने निदान संक्रांत तर व्यवस्थित साजरी झाली. आमच्यात, "सणाला काय?" या प्रश्नाचा स्पष्ट उद्देश, "खायला स्पेशल काय?" असा असल्याने परत येताना चांगल्या डझनभर गूळपोळ्या घेऊन आलो आणि चवीचवीने खाल्ल्या. 

त्यानंतर होळीला आयुष्यात पहिल्यांदाच पुरणाची पोळी बनवली. ती माझ्या अंदाजापेक्षा बरीच पोळीसदृश्य लागलीदेखील. 

श्रीखंड हा एक पदार्थ जास्त गुंतागुंतीचा नसल्याने आणि दही लावायचं काम आउटसोर्स केल्याने पाडव्याची चिंता नव्हती. 

उकडीच्या मोदकाचं आठवणीने आणलेलं आणि घरातल्या घरात हरवू नये (आणि अर्थात खराब होऊ नये) म्हणून फ्रीजमध्ये ठेवलेल्या पीठाने गणेश चतुर्थीला चक्क एकवीस मोदक करता आले आणि ते ज्या वेगाने करू त्याच्या प्रचंड जास्त पटीने संपलेही. 

दिवाळीला सगळा फराळ करणार होते, पण यंदा आमच्या दोघांच्याही घरून बरेच आधी फराळाचे डब्बे आले. त्यात चकलीने थोडा घोटाळा केला होता त्यामुळे नेहमीच्या हुकुमी चिवड्याबरोबर चकली करायचा प्रयोग केला आणि तुफान यशस्वी झाला. आता पुन्हा एकदा आम्ही संक्रांतीच्या उंबरठ्यावर उभे राहिलो. 

करू करू आणि इकडे चिकीचा गूळ मिळत नसल्याने होणार नाही होणार नाही हे माहित असतानाही प्रयत्न म्हणून तिळगूळ बनवून पहिला अगदी समदे नाहीत पण सात आठ लाडू झाले आणि मग चुरा जिंदाबाद म्हणून राहिलो. 

या सगळ्याचा उल्लेख काही वेळा मागच्या वर्षीच्या पोस्ट्समध्ये किंवा ब्लॉगच्या फेसबुक पानावर नुसता फोटो टाकून केला आहे.

माझी स्वतःची स्वयंपाकघरातली एकंदरीत प्रगती, रस इ.इ. पाहता मला स्वतःला हे एक सणांच्या निमित्ताने पूर्ण केलेलं खाद्यवर्तुळ पाहताना समाधान वाटतंय. अजून बरेच खास आपले मराठी पदार्थ आहेत ते कधी जमेल तसं करून पाहिन.घरात खायची आवड सर्वांना असणं हे आमच्या घरात वेगवेगळ्या पाककृती स्वतः करून पाहण्यामागचं मुख्य कारण आहे.नेहमी सगळं मी एकटी करत असते असं नाही. कारण शेवटी आम्ही दोघ या भागातले शिकाऊ उमेदवार आहोत. ज्याला जे जमतं तो ते करून पाहतो. शिवाय एखादा वेगळा पदार्थ करताना काय किंवा नेहमीची न्याहारी बनवताना काय, माझी मुलं आसपास असतात. पैकी आरुष आता जरा "हेल्पर जॉब" करायचा आहे या उत्साहात असतो. म्हणून त्यालाही काहीबाही दिलं जातं. त्याचे हजार प्रश्न, त्या गप्पांतून होणाऱ्या गमती जमती आणि सगळ्यात महत्वाचं म्हणजे तो पदार्थ सगळ्यात पहिले चाखताना त्याने दिलेली पसंतीची पावती या सगळ्यावर एक वेगळी किंवा प्रत्येक कृतीमागे एक पोस्ट लिहिता येईल. 

महत्वाचं हे आहे की आपल्या आवडीचे खाद्यपदार्थ त्या त्या सणांच्या निमित्ताने आपण स्वतः बनवण्याची प्रोसेस एन्जॉय करणे. आमचं खाद्यवर्तुळ आम्ही हळूहळू पूर्ण करतोय आणि आपण? 

अरे हो मकरसंक्रांतीच्या शुभेच्छा. सूर्याचं हे संक्रमण आपण सर्वांना लाभदायी होवो हीच सदिच्छा. 

दक्षिण मुंबईतला खाद्यमिया ए के ए बडेमिया...

कॉलेजमध्ये असताना स्टायपेंडरूपी स्वकमाई सुरू झाली, त्यावेळेपासून मी आणि माझी एक मैत्रीण, आम्ही दोघींनी मिळून मुंबईतल्या बर्‍य़ाच खादाडी जागांना भेटी दिल्या. कुठलं डाएट किंवा बचत वगैरेची चिंता नसलेली, थोडीशीच कमाई असली तरी त्यात दोघींसाठी रविवार टू रविवार परवडेल, असे दिवस होते ते. त्यावेळी एकदा रविवारच्याच एका पुरवणीत खास दक्षिण मुंबईतल्या काही खास जागांबद्दल एक लाळगाळू लेख आला होता. त्याचं कात्रण जवळ ठेऊन त्यातल्या जमेल तशा ठिकाणी खाद्ययात्रा घडली. त्यावेळी नेहमी गेलो ते स्टेडियम, सामोवार, दिल्ली दरबार अशा जागा पटकन आठवतात आणि आठवतं ते बडेमिया. ते संध्याकाळी,गाडी लागते, भरपूर गर्दी, वगैरे वर्णन वाचून दोघी मुलींनीच जावं का हा मुख्य  प्रश्न पडल्यामुळे आणि निव्वळ त्यासाठी तेव्हा कुठल्या मुलाला "चल रे आमच्याबरोबर" असं काही विचारलं नसल्यामुळे राहून गेलेलं बडेमिया. मग देश सोडल्यावरही जेव्हा जाणं होणार तेव्हाही जाणं राहिलं. 

यावेळी तर एकंदरित ट्रिपचा नूर फ़ार बाहेर पडण्यासारखा नव्हताच. पण एखादा दिवस असा येतो जेव्हा काही गोष्टी तुमच्यासाठी लिहिलेल्या असतात त्याप्रमाणे ते घडतं. इतर वेळी कितीही प्लान केलं तरी ते शक्य होत नाही. असा अनुभव जानेवारीतल्या एका रविवारी आला. 

त्यादिवशीची संध्याकाळ मी ठेवली होती ती "सप्तसूर" या महाराष्ट्र सरकार आयोजित एका कार्यक्रमासाठी. म्हणजे नमनाचं तेल आणखी अगदी थेंबभर टाकायचं म्हटलं तर तिथे शान गाणार होता म्हणून मला तिथे जायचंच होतं. तसं गेलोही. नेमकं शानचा घसा बसल्यामुळे त्याने दोन गाणी म्हणून मग सपशेल माफ़ी मागून माझा त्या कार्यक्रमातला उत्साह कमी करून टाकला. म्हणजे बाकीचे कलावंत छान गात नव्हते असं नाही पण मनात "शान, शान"चा जप करत गेल्यामुळे मग मी तिथून उठायचा विचार केला. 

माझ्याबरोबर त्यादिवशी आपल्याच ब्लॉगजगतातला माझा मित्र दिपक आणि माझे आणखी एक स्नेही होते. शिवाय बाहेर सचिन उर्फ़ सपा (त्या कार्यक्रमासाठी उशीरा आल्याने) ताटकळत होता.त्यामुळे बाहेर यायच्या कारणात शान बरोबरच सपालाही थोडं श्रेय द्यायला हरकत नसावी.गाण्यातला "सा" अशा प्रकारे आटोपला आणि आम्हा मंडळीत अचानक खायचा "खा" लागला. त्यावर दोनच मिनिटांची एक साधक (खाऊन पोटं बिघडली नसल्याने बाधक चा तसा काही संबंध आलाच नाही) चर्चाही झाली. 

दोन मिनिटं अशासाठी की मी आता इतक्या वर्षांनी जात असल्याने मला ताजच्या जवळचं "दिल्ली दरबार"सोडून एकही नाव आठवत नव्हतं. आणि दिपकला मला वाटतं त्याच्या कुठल्यातरी पुरानी यादें ताजा झाल्याने लगेच "बडेमियां" आठवलं. हे तसं माझ्याही लिस्टवर आधीच्या नमन क्र. १ मध्ये म्ह्टल्याप्रमाणे देशात असल्यापासून होतं.बाकीच्यांनाही चालणार होतं. लगेच  गाण्यासाठी बाहेर असणार्‍या गर्दीला मागे सारून आम्ही खाणार्‍यांच्या गल्लीत आलोही. 

ताजच्या मागच्या गल्लीत एका गाडीत भटारखाना सुरू आहे, कबाबचा धूर निघतोय, बाजुला गर्दी, रस्ता क्रॉस करणारी गर्दी, ज्या नशीबवंताना गल्लीत गाडी उभी करायला मिळालीय तिथे त्यांची गर्दी या एकंदरीत गर्दीमय वातावरणात गाडीवरचा "बडेमिया"चा बोर्ड संध्याकाळच्या वेळेस झगमगतोय. मला वाटतं दररोज संध्याकाळी लागणार्‍या या गाडीवर पहाटे एक वाजेपर्यंत खवय्यांची गर्दी तशीच असते. 

आम्ही भारतीय रेल्वेला संधी दिल्याने आमच्याकडे गाडी नव्हतीच त्यामुळे उभं राहून खायचा पर्याय होता. पण दिपकचं सजेशन होतं की इथे समोर एक "खंडहर" आहे, आम्ही तिथेच बसायचो हे त्याने इतकं ठामपणे सांगितलं की आता "खंडहर" पाहाणे क्रमप्राप्त.(हे आम्ही कोण हे बहुतेक तोच सांगेल ;) ) खरं अगदी खंडहर नव्हतं पण रस्त्यावरच्या खाण्यासाठी बसून खायचा पर्याय जितका चांगला कल्पू शकाल तितकीच बरी जागा होती."अगं, ताजमधले गोरे पण इथे येतात" - इति दिपू आणि कुठल्यातरी चित्रपटातल्या संवादाचा रेफ़रन्स..जो तिथे लक्षात आला तरी आता बिल्कुल आठवणार नाही. बरं "चल बसूया", असं म्हणायचं तर इथे पण आधी नंबर लावायला लागतो. थोडक्यात रामाची सिता म्हणजे तुफ़ान गर्दी पब्लिक फ़िदा वगैरेवाला जॉइंट म्हणजे बडेमिया. एकदा का आपला नंबर आला आणि आत गेलं की मग त्यांचा मेन्यु पाहाणे आले.

मेन्युवरचं सर्वच मागवावं का असा विचार येणं साहजिकच आहे. त्यासाठी खूप वेळ पण मिळाला कारण आम्हाला बसवून गेल्यावर कुणी आमच्याकडे साधं पाणी विचारायला देखील आलं नाही. पण त्यादिवशी उगाच मूड खराब करायला नको म्हणून त्याऐवजी दिपकने मला अगदी ठेवणीतली सलीम फ़ेकुची नक्कल करून दाखवली. म्हणजे आय विश की ते संवाद मला आता तसेच्या तसे आठवावे पण आम्ही बहुदा हैद्राबादीत वाहावले असू त्यामुळे की काय पण एकजण उगवला. तर आधी म्हटलं तसं सगळंच खायचं होतं पण त्यातल्या त्यात आपण इथलं काय खावं असा विचार करून आम्ही बडेमिया फ़ेमस कबाब, चिकन मलई टिका, चिकन रेश्मी टिका रोल (फ़ोटोत शोधू नका तो आधीच खाल्ला गेलाय), आणखी काही चिकनचे प्रकार, रुमाली रोटी इ.इ. मागवली आणि समोर वेटर दुसर्‍या कुणासाठी प्रचंड सजवलेलं रोटीसदृश्य काहीतरी नेताना दिसला त्यामुळे मग आम्ही तो परतला तसं लगेच ते काय होतं हे त्यालाच विचारून आमच्या तोंडातलं पाणी गिळून टाकलं आणि ती बैदा रोटी पण आमच्या ऑर्डरला टाकली. 

आता पुन्हा एकदा वाट पाहाणे आले. साधारणपणे अशा प्रकारे दोन तीन रांगांमधून जायची वेळ आली की समजायचं जे खाणं येणार ते फ़र्मास असणारच. त्यामुळे आमचा हा अंदाज काही खोटा ठरला नाही. त्याने आमची सुरूवातीची सगळी ऑर्डर टेबलावर आणून ठेवली आणि तो सलीम फ़ेकू, आमचा नंबर घेऊन बसवून मग बराच वेळ भाव न देणारा तिथला ऍडमिनवाला, शिवाय न गायलेला तो शान सगळं सगळं विसरून आम्ही तुटून पडलो. ज्यांना मसालेदार खाणं आवडतं त्यांच्यासाठी या खाण्याबद्दल काय लिहायचं..हे फ़ोटोच पुढचं सगळं सांगतील.मला तसंही एकदा का भारतात गेलं की आपल्या चवीचं खायला जवळजवळ सगळंच आवडतं. पण तरी चिकन मलई टिका आणि रोलमधला रेश्मी टिका लाजबाब.

हे सगळं खाल्यावर पुन्हा मी एवढ्या लांब येईन का याची शंका आल्याने बिर्यानीलाही संधी दिली आणि नाही नाही म्हणता तिचाही फ़न्ना उडाला. इतक्या लवकर की उगा तिचा फ़ोटो-बिटो काढायचा प्रयत्नही आमच्या ऑफ़िशियल फ़ोटूग्राफ़रने केला नाही. त्यामुळे या पोस्टला मिळणारे काही दुवा (?) अर्थातच कमी होतील. जाता जाता खरं तर यांच्याकडे शाकाहारीची व्हरायटीदेखील आहे हे लक्षात आलं पण तोवर पोटातली जागा खर्‍या अर्थाने संपली होती. 

इतकं सगळं खाऊन बिल हजारही आलं नाही, ही दक्षिण मुंबईतल्या जागांचे भाव लक्षात घेतले (का यार मला सारखं सारखं दक्षिण मुंबई आणि घर असे संदर्भ लागतात?) हा तर इतलं बिलही नक्कीच सगळ्यांना परवडण्यासारखं आहे. फ़क्त मुंबईच्या या टोकाला, असं रात्रीच्या वेळी जाणं व्ह्यायला हवं. तर मित्रमंडळींबरोबर खाणं झालं आणि जागा संपलीबिंपली काही म्हटलं तरी ते खंडहर उतरून (हो उतरताना पलीकडच्या बाजुला गोरे होत) खाली येईपर्यंत निदान पानाइतकी जागा झाली आणि खरं तर असं मसालेदार सामीष असं सगळं हाणल्यावर एक पान तो बनताही है..

मघई पानं चघळत जो चर्चगेटकडे जाताना अशा अनप्लान्ड खादाडी संध्याकाळी आणखी मिळाव्यात असाच विचार मी तरी करत होते. आणि आजच्या रविवारी इकडे असलं काही शोधूनही सापडणार नाही हाच विचार करून त्या रविवारच्या खाद्य आठवणी जाग्या करत होते. 

ता.क. माझ्या पोस्टमधल्या फ़ोटोंना नेहमी नसणारा एक जास्त प्रोफ़ेशनल लूक असणार्‍या वरील  फ़ोटोसाठी खास आभार दिपकचे. 

खाद्ययोगायोग

मला जायचं होतं कुठे? मिडवेस्टात..

मी राहाते कुठे? नॉर्थ वेस्टात....

आणि मधल्या मध्ये हे नॉर्थ इस्टात, डेट्रॉइटला एक तीन तासाचा हॉल्ट मिळतो काय...मला माझ्या भाच्याला फ़ोन करायचं सुचतं काय? आणि मामीच्या इतक्या आयत्या वेळेच्या नोटीसीवर पण ते गूणी बाळ पाउणेक तास उशीराने का होईना पण येतंय काय आणि मग मला आग्रह करून "शटिला"ला नेतो काय....’दाने दाने पे लिखा है’ चा अनुभव आला की याच म्हणीची सार्थकता पटते तसंच काहीसं...

हम्म....काय बोलतेय मी?? मी काहीच बोलणार नाहीये...फ़क्त फ़ोटोच बोलणार आहेत......ते वर म्हटल्याप्रमाणे त्याने आग्रहाने "तुला हे आवडेल" म्हणून नेलेलं एक नवीन ठिकाण..पुन्हा जायचा योग येणं म्हटलं तर कठीण म्हणून संधीचा फ़ायदा घेऊन एक छोटं सेलेब्रेशन त्याच्याबरोबर तिथे आणि घरच्यासाठी पण एक पेस्ट्री...बॅगेत जागा नसल्याचं मोठ्ठं दुःख मला तिथे गेल्यावर झालं....हाय राम....या पोस्टच्या निमित्ताने समस्त फ़्रेंच बेकर्सचा विजय असो...आणि ते विकणार्‍या अरब कन्यकांचाही....आणखी काय....

चला आहात नं तयार....एका योगायोगाने घडलेल्या खाद्ययोगाच्या छोट्या सफ़रीला...म्हणून वर खाद्ययोगायोग लिहिलंय :) 

डेट्रॉइट विमानतळापासून साधारण अर्धा एक तास ड्राइव्हवर असणार्‍या डिअरबोर्न नावाच्या गावातल्या एका रस्त्यावर बरीच मिडल इस्टर्न/अरेबिक पद्धतीची दुकानं आहेत. त्यातली एक प्रसिद्ध बेकरी म्हणजे "शटिला". इथे गेल्या गेल्या एक नंबर घ्यायचा आणि आपल्याला काय हवं (खरं तर मला सगळंच हवं होतं) याची मनातल्या मनात नोंदणी करायला सुरूवात करायची.

गेल्या गेल्या दिसतात त्या आपल्याकडे परळला गौरीशंकरकडे वगैरे जसे काचेच्या आत मिठाया आणि वर जिलेबीचे डोंगर आणि आणखी काही निवडक मिठाया तसंच दृश्य. एक एक कप्पा विशेष प्रकारच्या गोडांसाठी. जसं वरचे सगळे मूसचे वेगवेगळे प्रकार. मूस हे साधारण थोडे कमी गोड आणि अत्यंत मुलायम म्हणून मला प्रचंड आवडणारं डेझर्ट.

इथल्या केकच्या सजावटी मनमोहक तर आहेतच शिवाय काही प्रकार छोट्या सिंगल सर्व्हिंगमध्येही ठेवलेले दिसताहेत. बच्चे कंपनीसाठी एकदम यम्म ओ..

हे टु गो बॉक्सेस आणि त्यातली अरेबिक मिठाई खरं तर मला फ़ार घ्यावीशी वाटत होती पण मला लॅपटॉप उचलून पाठदुखी वाढवायची नसल्याने बॅगमध्ये जागाच नव्हती. मग नाहीतरी मुलाला काही नट्सची अ‍ॅलर्जी आहे असं एक आंबट कारण मनात येऊन फ़ोटोवर समाधान मानलं ;)

केकच्या आणखी काही सजावटी पाहत बसता आमचा नंबर आल्याने भाच्याने मला भानावर आणलं. आता आम्हाला जे काही हवं होतं ते काचेपल्याडच्या मुलीला सांगून मग ती आमची ऑर्डर स्वतः चेक आउटकडे आणणार होती.

इतक्या कमी वेळात या दुकानाला न्याय देणं तसं कठीण पण नेहमी न खाल्ला गेलेल्या पिस्ता मूसला संधी द्यायचं मी ठरवलं. शिवाय त्याच्याभोवतीचं चॉकलेटचं कुंपणही फ़ार मोहक दिसत होतं की हीच पेस्ट्री पाहिजे असं त्या ललनेला मी सांगितलं.

माझ्या भाच्याने पायनापल खाणार म्हणून आधीच सांगितलं. मी त्याची चव अर्थातच घेतलीच.

खरं तर पाय निघत नव्हता पण आधीच त्याने यायला उशीर केल्यामुळे लगेच न निघाल्यास विमान चुकायची दाट शक्यता होती. म्हणून मुलांसाठी चॉकोलेट रोल्स घेऊन पटकन निघालो. 

तुमचं जर या भागात (माझ्यासारखंच चुकून का होईना) जाणं झालं तर हे दुकान अजीबात विसरू नका. खरं तर निव्वळ या दुकानासाठी पुढच्या एखाद्या ट्रिपसाठी व्हाया डेट्रॉइट जावं का असा विचारही मी करतेय. 

एंजॉय :) 

तळटीप: ही पोस्ट खरं तर कधीपासून लिहायची होती पण फ़ोटो धुवायला टाकायचा मुहुर्त शोधता शोधता आज आणखी एका चांगल्या योगायोगाचं निमित्त.आज ब्लॉगने एक लाख वाचकसंख्या ओलांडली.जेव्हा हा ब्लॉग सुरू केला तेव्हापासून आपण काय लिहिणार किंवा लिहिणार तरी का याचाही नीट अंदाज नव्हता आणि त्यापुढे जाऊन इतक्या वेळा तो वाचला जाईल वगैरे गोष्टी तर मनातही आणल्या नव्हत्या. त्यामुळे या निमित्ताने मी जास्त नियमीत न लिहिताही माझ्या जुन्या पोस्ट वाचून आणि नव्याला प्रोत्साहन देऊन या यशात सामील झाल्याबद्दल सर्वच वाचकांने मन:पूर्वक आभार. केक/पेस्ट्रीज आवडल्या असतील अशी आशा :)

वाह! क्या चीज है.....

चीज या खाद्यपदार्थाशी माझी पहिली ओळख जरी "पिझ्झा" या माध्यमाद्वारे झाली असली नं तरी खरं चीज भेटलं ते देश सोडल्यावरच...मजा म्हणजे अगदी सुरूवातीला मला चीज हा प्रकार चवीला आवडला नव्हता...तसं खरं म्हणजे मला मनापासून पिझा आवडत नाही असं म्हटलं तर माझ्यासाठी थोडेफ़ार निषेधाचे फ़लक येतील. पण त्याचं कारण चीज नसून माझ्या शरीराच्या आम्लतेला आमंत्रण देणारा तो लाल सॉस हे आहे...असो हे विषयांतर कम तेल हो हो चीजच्या पोस्टेतलं तेल....प्रोसेस्ड चीजवर कसं थोडं तरंगतं तेवढंच पुरे....:)

तर इकडे चीज म्हणजे नुस्तं चीज खाणं म्हणतेय मी....माझं एक प्रोजेक्ट होतं लॉंग आयलंडला. तिकडे ज्या हॉटेलमध्ये आम्ही सगळे कंसलट्न्ट राहायचो त्यांच्या लॉंजमध्ये संध्याकाळी वरती एका छोटेखानी बारमध्ये चीज आणि क्रॅकर कॉंप्लिमेंटरी असायची. लोकांनी वाईनवर खर्च करावा म्हणून केलेली युक्ती असू शकेल..पण एकतर माझं वाईन आणि तत्सम प्रकाराशी काहीच नातं नसल्याने आणि चीजचंही विशेष आकर्षण नसल्याने मी तिथे नुस्तीच ज्युस घेऊन टवाळक्या करत असे....साध्या भाषेत ज्याला पी एम नसला की "पी एमची मारणे" आणि असला की मूग गिळून त्याच्या "हो ला हो म्हणणे" नावाचा एक सभ्य प्रकार जगातले यच्चयाव्त आय टी कामगार करतात तसे...:)

त्या प्रोजेक्टची सगळीच टीम खायच्या बाबतीत भन्नाट होती..ब्रेकफ़ास्टला सगळीजणं साडे सातला भेटत ते तासभर अड्डा तिथेच...कामाची वेळ अर्थात कधीच चुकवली नाही. एखाद्याची सकाळची मिटिंग लवकर असली की तो त्यादिवशी फ़क्त पळे...त्यां सर्वांनी मला ते छोटे छोटे टुथपिकला लावून ठेवलेले चीजचे तुकडे खायला शिकवले असं म्हणायला हवं आणि मी त्यांना नंतर डीनरला एक भारतीय पद्धतीचं खूप छान रेस्टॉरंट होतं त्यांच्याकडचे बरेच प्रकार खायला शिकवले..हे म्हणजे खाणार्‍याने खात जावे, शिकवणार्‍याने खायला शिकवीत जावे आणि खाता खाता एक दिवस खाद्यप्रकारांची अदलाबदल व्हावी तसं चीज माझ्याही खाद्य आयुष्यात आलं...
त्या प्रोजेक्टमध्ये माझं वाढलेलं वजन हा माझ्यासाठी नंतर एक वेगळाच चर्चेचा विषय होता पण तेवढं एक सोडलं तरी चीज मनात जाऊन बसलं..मग एका वेगळ्या कारणामुळे पुन्हा बरंच चीज खाल्लं...आणि तसंही कंट्रोल्ड खाणं जमायला लागलं की हे छोटे छोटे तुकडे खाऊन काहीच जाडं व्हायला होत नाही हेही कळलं...आताही कुठे चीज सॅंपल्स असले की आम्ही दोघं ते आवर्जून खाऊन पाहातो आणि अर्थात एखादं आमच्याही घरात येतंच....
परवा असंच एका डिपार्टमेंटल स्टोअरला असंच एक चीज टेस्टींग होतं, तिथे तीन-चार प्रकारची चीज चाखली पण बाजी मारली ती स्मोक्ड फ़्लेवरने....हे आहे त्यावेळी घेतलेल्या स्मोक्ड गुडा (smoked Gouda) चं फ़ोटोसेशन......

तू "चीज" बडी है मस्त मस्त....

आणि आता फ़ोटो काढताना जरा समोर पहा बरं

Say cheese....:)

छोटे छोटे चीजचे तुकडे आणि सोबतीला क्रॅकर्स आणि ज्युस....यम्मी स्नॅक सगळ्यांसाठीच....

बाकी चीजमध्ये असलेल्या कॅल्शियम इ. चे गूण गाऊन पोस्ट टेक्निकल करण्यापेक्षा मी तर म्हणेन "वाह! क्या चीज है".

Enjoy !!!!

दोन ओंडक्याची होते जर्सीमध्ये भेट.....

खरं तर अशा प्रकारची पोस्ट या ब्लॉगवर साधारण दोन वर्षांपुर्वीच्या जुलैमध्येच येणार होती...म्हणजे यायला काहीच हरकत नव्हती..पण ओंडका क्रमांक एक किंवा खरं तर ओंडकी उर्फ़ माझिया मनातली "मी" हिने अति डोकं लावून विमानाचं तिकिट काढताना गोंधळ केल्याने काही केल्याने ओंडका क्रमांक दोन उर्फ़ वटवट सत्यवान याला प्रोजेक्टरुपी लाटेने च्यामारीकेच्या दुसर्‍या किनारपट्टीवर वेगळं ठेवलं..

यावेळी मात्र ओंडकीला आधीच पुर्वीच्या चुका न करण्याची अक्कल आल्याने (वाचा...लेसन्स लर्न्डच्या कृपेने...) आधी उल्लेखलेले हे दोन ओंडके मागच्या आठवड्यात एकदाचे जर्सीतल्या एका शांत कुटिरेत भेटले.....शांत कुटीर उर्फ़ सत्यवानाचं घर हा या (अघोषित) मेळाव्याचा मुख्य पंडाल होता हे आता लक्षात आलं असेलंच.....

या दोन परिच्छेदात अशा प्रकारे ही पोस्ट या ठिकाणी खरं तर संपली आहे... पण प्रोजेक्ट मॅनेजमेंटच्या असंख्य अलिखित नियमाप्रमाणे थोडी फ़ार असंबद्ध बडबड केल्याशिवाय किंवा थोडक्यात त्या आधी म्हटलेल्या शांत कुटिरेचं रुपांतर हास्यकल्लोळ, तू हे कर तरच मी हे करेन या आणि अशा असंख्य कलकलाटाने भरल्याशिवाय ही पोस्ट कशी पूर्ण होणार???

मागे काही दिवसांपूर्वी वटवटच्या फ़ेबुवर (मी फ़ेबुवर नाही आहे हो...फ़ेस आला तोंडाला माझ्या त्यांची प्रायव्हसी सार्वजनिक करण्याची पद्धत पाहून..असो तर..) हां तर त्या वटवटच्या फ़ेबुवर गाजलेल्या एका फ़ोटोमुळे घडलेल्या एका छोट्याशा मेळाव्याचा हा मोठा वृत्तांत....वॉर्न करायचं काम केलंय नंतर पोस्ट संपत नाही वगैरे किंवा पुन्हा एकदा मनातलंच इ.इ. छाप प्रतिक्रियांचं मूल्य शून्य असेल हा (आगाऊ) इशारा...:)

तर झालं असं किंवा खरं तर झालं काहीच नाही माझं एक हापिसचं काम नेमकंच पूर्व किनारपट्टीच्या जवळ निघालं..आणि मी फ़क्त त्याच्यात माझ्यासाठी शनिवारचा एक दिवस मागितला (नंतर प्रकृती अस्वास्थ्यामुळे शुक्रवारही मागावा लागला ही वेगळी बाब पण वरिजिनल प्लानमध्ये माझ्याकडे फ़क्त शनिवार होता) सुदैवाने नव्या यॉर्कातलं विमानतळ कामासाठी वापरावं लागत असल्याने मी यावेळी हॉटेलमध्ये न राहता नव्या जर्सीतल्या एका शांत कुटीरेची निवड केली...(म्हंजे काय आहेच माझी साधी राहणी आणि साधेच विचार) आता ह्याच शांत कुटीरमध्ये राहणारा ब्लॉग ओळखीमुळे आता चांगली गट्टी जमलेला हेरंब उर्फ़ वट्टू (आता ओंडका म्हणायचा मोह होतच नाहीये कारण गप्पाची भट्टी चांगलीच जमल्यामुळे आमची गट्टी जमलीय नं...) याने माझं हे असं आगाऊपणे त्याच्या (आता अशांत केलेल्या) कुटीरेमध्ये येणं खिलाडूपणे स्विकारून मध्यरातीला माझ्यासारख्या सभ्य मुलीला नवीन यॉर्कातल्य कुणी त्रास देऊ नये म्हणून खास जातीने हजर राहून माझ्यातला सुजाण ड्रायव्हर जागा केला...(होय कंपनीने भाड्याने दिलेल्या गाडीला ड्राइव्ह करून शांत कुटिरकडे न्यायचं पवित्र कार्य मीच पार पाडलंय आणि यावर दोन शब्द येताहेतच...)

अरे हे काय...नाही नाही काही नाही तर मेळाव्याचं पहिलं पुष्प गुंफ़ायला सगळ्यात महत्वाची मदत केली ती विमानतळातल्या एअर ट्रेनने बंद पडून...त्यामुळे अर्थातच आमच्या आनंदावर विरजण पडायचं काहीच कारण नव्हतं म्हणा..कारण ती भर आम्ही तिथेच उपलब्ध असलेल्या बस सर्व्हिसवर आमचा भार टाकून लगेच भरुन काढली....:) आणि हो तो वर म्हटलेला ऐतिहासिक फ़ेबु फ़ोटोने (इथून पुढे ऐतिहासिक हा शब्द बर्‍याच उल्लेखांमध्ये अध्याहृत असेल हे चा वांच्या ध्यानात आलं असेलच) तर त्यादिवशीच्या फ़ेबुवर तर बॉंबच फ़ुटला..."हे काय नवीन आता?" "हा मेळावा कधी झाला आता?" या आणि इतर प्रश्नांनी वट्टुच्या फ़ेबुला फ़ेस आला.....त्यामुळे अर्थातच ही पोस्ट लिहायची जबाबदारी त्याने माझ्यावर टाकली...( आणि हेच नाही बर्‍याच जबाबदार्‍या त्याने माझ्यावर टाकल्या....मी त्यातल्या किती कशा पेलल्या ते त्याला हवं तर तो लिहील आणि नाही लिहिलं तर इथे वट्टूची वट वाढवायची संधी मी सोडणार नाही हे तुझ्या ध्यान्यात आलं असेलच नं सत्यवाना...)

तर आता त्याने मला इतकं प्रेमाने आणि मध्यरात्रीही एकही जांभई न देता (आणि हातात फ़ुले-बिले अस्लं काही आणून ते सांभाळायचा त्रास मला न देता) विमानतळावर रिसिव्ह केलं याबदल्यात मीही त्याला माझ्या कामासाठी घेतलेल्या गाडीने (चक्क) नवीन यॉर्कातले रस्ते, एव्हेन्यु न चुकवता, एकही भोंग्याची देवाणघेवाण न करता आणि सगळ्यात मुख्य एन वाय पि डीवाल्यांना न पिडता वाहतुकीचे नियम काटेकोर पाळीत इप्सित स्थळी म्हणजे शांत कुटीरेमध्ये घेऊन गेले...इथे खरं तर तांत्रिक दृष्ट्या कामाचा दिवस सुरु व्हायला काहीच तास शिल्लक राहिल्याने आम्ही विश्राम करून मेळाव्याचा विचार नंतर करायला हवा होता पण काही (किंवा खर तर बर्‍याच बाबतीत) आमचं लाइक माइंड असल्याने विश्रामाचा विचार बाजुला ठेवून आम्ही सरळ चर्चेला सुरूवात केली..चर्चांचे विषय महत्वाचे नव्हते कारण ते सारखेच बदलत होते.

मॅगी बस दो मिनिट....खाने और पकाने के लिए....:)

प्रत्येक छोट्या मोठ्या मेळाव्यांमधला जिव्हाळ्याचा विषय म्हणजे दीडिखा आय मीन खादाडी यावर मात्र एक छोटा वाद निर्माण झाला...(म्हणजे थोडक्यात नॉर्मल मेळाव्यासारखंच) तर झालं असं सत्यवानाने काय खाणार असा प्रश्न विचारल्यावर जनाची नाही तरी मनाची लाज बाळगून नको रे वगैरे करून माझिया मनाला खास सत्यवान स्पेशल मॅगीचे वडे खायची इच्छा झाली आणि त्यात माझी फ़क्त दोन मिन्टात बनलेलं मॅगी देऊन ती धुडकावण्यात आली...अर्थात सुदाम्याचे पोहे खाऊन वाढलेल्या संस्कृतीतले आम्ही दोघं असल्याने हा वाद मॅगी लगेच संपवून (आणि भांडी घासायची जबाबदारी सत्यवानाकडेच देण्यात येऊन) आम्ही पुन्हा एकदा चर्चा सुरू केल्या...आणि पुन्हा तेच आधी म्हटल्याप्रमाणे वातावरणावरून सुरू झालेल्या या चर्चा विविध वळणांनी फ़क्त हास्याचे फ़वारे, लोल्स आणि मंडळींना आवाहन इ.इ. रुपी फ़ोडण्या पडत पुढे सरकत संपायचं नावच घेत नव्हत्या.....

पण अखेरीस घड्याळाचा काटा फ़ारच पुढे गेल्याने आम्ही साधारण तीनेक तासाच्या विश्रामाचा ठराव मंजुर करून पहिले सत्र (अक्षरश: वेळेअभावी) आटोपते घेतले..

आता दोन दिवस माझ्या कामाचे असल्याने त्याविषयावर ब्लॉगवर लिहिण्यात काहीच पॉइंट नाहीये पण झलक म्हणून हा नकाशा पाहिलात तर कामही किती अटीतटीचे झाले हे लक्षात येईल..(इथे मी दोन दिवसांत पाच राज्यांचा दौरा करुन एक नवाच उच्चांक प्रस्थापित केला हे काही सुजलेल्या मनगटाने लिहायचं नाहीये मला पण लिहिताना ते ओघानेच आलं आहे याची पुन्हा एकदा सु.वा. नोंद करतीलच.)

हा माझा छोटासा प्रवास कामाचा आणि गाडी परत देण्यापर्यंतचा...

तर (एकदाचं काम आटोपून) पुन्हा परत येताना आधीचा विमानतळाचा अनुभव लक्षात घेऊन भाड्याची गाडी परत द्यायचं ठिकाण आम्ही बदललं होतं...नशीबाने शांत कुटीरेपासून ते खरं तर तीनच मैलावर होतं. पण पाच राज्य जितकी लवकर कव्हर करता आली त्याच्या ऐवजी या तीन मैलापैकी शेवटचे तीनशे यार्ड कव्हर करताना आली...म्हणजे इतकं विक्रमी वेळेत येऊनही अखेर हेची फ़ळ इ.इ. विचार माझिया मनात येणार तोच वटवट्याने कुणालाही रस्ता न विचारायचा (जगातल्य यच्चयावत पुरूष जमातीचा) नियम मोडीत काढून चक्क रस्त्यातल्या पोलीसाची मदत घेतली...आणि त्याने अर्थातच आम्हाला चुकवले नाही हे इथे नोंदवायला हवं....इथेही मर्फ़ीबाबा आले का असा अभद्र विचार डोक्यातून काढून टाकून मी तर सरळ मनातल्या मनात मेळाव्याचे दुसरे पुष्प गुंफ़ायला सुरूवातही केली..

आणि या पुष्पाचं संपूर्ण श्रेय शांत कुटीरमालक सत्यवानाला जातंय. कारण माझ्या लाडक्या नवीन यॉर्कात एका शुक्रवारच्या संध्याकाळी हे पुष्प गुंफ़ायची कल्पना फ़क्त त्यालाच सुचू शकते...

सत्यवान म्हणे पोळीपेक्षा
फ़मिलिया
 पिझा भारी

हे शहर आधीच्या एका पोस्टमध्ये म्हटल्याप्रमाणे मला माझ्या मुंबईची याद देते त्यामुळे इथे जायला मी तसंही कधीही तयार असतेच इथे तर मेळाव्याचा प्रश्न होता..आता मागे हटणे नाही..तिथल्या (नेहमीच्याच) वार्‍यांना न जुमानता आम्ही आमची पदयात्रा जारी ठेवली...आणि त्याचबरोबर काही मार्मिक गोष्टींवर आपल्या टिपण्ण्या करून माझं मनोरंजन करायची संधी सत्यवानाने सोडली नाही...जास्त गर्दीच्या ठिकाणी मोठ्याने हसायची संधी मी नेहमीच साधून घेते....टाइम्स स्क्वेअरला ती मी पुरेपुर साधली हे आता पुन्हा सांगायला नको.....:)

गार्लिक नॉट्स...यम्म्म

आता प्रश्न होता तो म्हणजे पोटपुजेचा...माझी लाडकी पोळी त्याच्या घरी करून द्यायचा माझा लाडीक हट्ट सत्यवान काही पुरवणार नाही हे माहित होते (खरं तर म्हणूनच मी ती ऑफ़र त्याला प्रत्येक पुष्पाच्या ब्रेकमध्ये दिली होती हे आता मेळावा संपून दुसरा आठवडा उजाडल्याने सांगायला हरकत नाय) तर खायच्या बाबतीतले सगळे हक्क मी आधीच वट्टुला दिले असल्याने त्याने त्याची चांगलीच वट असलेल्या मध्ये मला सगळ्यात ब्येस्ट पिझा म्हणजे फ़मिलिया या जगप्रसिद्ध दुकानात पिझा खायला नेलं..तिथेच गार्लिक नॉट या खाद्यपदार्थाशी त्याने माझा परिचय करुन दिला त्यामुळे नंतर रात्रीच्या सत्रासाठी आम्ही ते आठवणीने बांधून घेतले (आणि खायला आठवणीने विसरलो. म्हंणजे वट्टुने आतापर्यंत ते एकट्यानेच गट्ट्म केले असणार....)

चॉकलेट आइस्क्रिम कोई शक??

तर अशा प्रकारे पिझा खाल्यामुळे आम्हाला गोडाचे वेध लागले त्यामुळे मग नंतर लगेचच आम्ही आमचा मोर्चा "कोल्ड स्टोन"कडे वळवला..हे ठिकाण आमच्या लाइक मांइड्स मधलं आहे हे जाता जाता नोंदायला हरकत नाही.इथे तुम्हाला हवं ते आइस्क्रीम, त्यांतल्या अन्य पदार्थांसोबर थंड दगडावर मिक्स करून दिलं जातं..म्हणून कोल्ड स्टोन (अरेच्च्या हाही एका जळाऊ पोस्टचाच विषय आहे...)

तर त्यानंतर एक कॉफ़ी आणि एक चॉकोलेट फ़्लेव्हरच आइस्क्रिम हातात आल्याने चर्चा थोड्या मंदावल्या पण पटापट आइस्क्रिम संपवून चर्चासत्र आम्ही जारी ठेवले....

साधी राहणी आणि साधं खाणं

आता साधारण दहा वाजत आल्याने एका सभ्य मुलीला शांत कुटीरमध्ये न्यायची जबाबदारी कार्यवाहक या नात्याने सत्यवानाने (पुन्हा एकदा) आनंदाने पार पाडली.

आता मात्र चर्चेमध्ये आणखी एक प्रतिनिधी असावा असे आम्हांस वाटू लागले आणि तोच फ़ेबुचा फ़ोटो पाहून अचंबित झालेल्या खुद्द पोटोबा लेखिकेने दूरध्वनीवरून आपली हजेरी लावली..हा दूर ध्वनी इतका दूरवरून आला होता की त्यामुळे आमची पोटोबाची घरगुती सोय न केल्याने तिलाच आम्ही बोल  लावले....त्यातच माझ्यासाठी तर सत्यवानाला पोळी नाही तर निदान पापड तरी भाजून दे सदृश्य मागण्या मांडण्यात आल्या..अर्थात घेतलेल्या जबाबदार्‍या कशाप्रकारे झटकून टाकायच्या यावरती एक पी एच डी पूर्वीच झाल्याने मी निश्चिंत होते..शिवाय पहिल्या पुष्पाच्या दिवशीच शांत कुटीरचा एक मुआयना केल्यावर पोळीचं पीठ काय मीठही असेल की नाही अशा शंका आल्याने इथे काही आपल्या पाककुशलता सत्यवानाला दाखवून अवलक्षण करायची वेळ येणार नाही याची खात्री मा.म.ला होती...

त्यानंतर पुन्हा एकदा शेवटच्या दिवसाचे पुष्प कशा प्रकारचे गुंफ़ायचे याच्या काही माफ़क चर्चा करून आम्ही दुसरे पुष्प संपवले..खरं तर तोस्तर तांत्रिक दृष्ट्या तिसरा आणि शेवटचा दिवस सुरू झाला होता हे पुन्हा एकदा सु.वां...च्या.....

तिसरा दिवस घाईत जाणार असे सुरूवातीपासूनच वाटत होते कारण पाहुणे मंडळीने किंवा खरं तर मी शांत कुटीरेच्या माझ्या कक्षात कागदपत्र, वायरी इ.ची बरीच गर्दी केली होती..ती आवरणे हे जिकिरीचे काम होते..कारण शांत कुटीरवाले यात काहीच सहकार्य करणार नव्हते..सहकार्य कस्लं खरं तर सकाळी भरपूर मस्का लावून पाव जातीने भाजून देऊन वर खाताना आणखी मस्का मारून मला आग्रहाने खायला लावले...लवकरच ही मस्कापट्टी मी कॉफ़ीची जबाबदारी घ्यावी म्हणून होती हे लक्षात आले.....अर्थात त्यामुळे शाही कॉफ़ी बनवायची संधी मला मिळाली...

बटर लावता लावता

या प्रसंगामुळे मला अर्थातच माझ्या घरी जसं एक काम तू, एक काम मी हे नेहमी सुरू असतं त्याची कमी भासली नाही... आणि हे सत्र अगदी जरा पेन दे नंतर आता मी पेन दिलं होतं तर पुस्तक तू घेऊन ये अशी सारखीच कामाची समप्रमाणात वाटणी करून वट्टूने आपली लाइक माइंड्सची पेटंट्स पक्की करायचं कामही हा मेळाव्यात हिरीरिने केलं...

हीच ती शाही कॉफ़ी

इथे एक महत्वाचा मुद्दा लिहायचा राहूनच गेलाय की मी पहिल्या पुष्पाच्या दिवशी पोहोचले तेव्हा शांत कुटीरमध्ये माझा स्वच्छ कक्ष पाहून मला मी नक्की अपेक्षा केली होती त्या घरात आले होते का या शंकेचं तिसर्‍या पुष्पात ज्या काही घरगुती गप्पा झाल्या त्यात झालं...ते म्हणजे निदान दोन दिवसांची का होईना पण नोटीस देऊन आल्यामुळे सत्यवानाने आपलं साफ़ सफ़ाई कौशल्य पणाला लावून मेळाव्याच्या स्वागत समितीचं काम एकहाती संपवलं होतं...मला पोळी करायची संधी मिळू नये याची सोयही तेव्हाच केली असावी असा त्यावेळी मला दाट संशय आला..

सगळ्यात जास्त रंगलं ते तिसरं सत्र..कारण इतक्या वेळ विस्मरणात गेलेले (अर्थात आम्हा दोघांचेच) ब्लॉग हा विषय यात होता...(विस्मरण या शब्दावर श्लेष आहे हे चा वांच्या.....) .चित्रपट हा सर्वच ब्लॉगर्सचा लाडका विषय त्यामुळे त्यावर एक साधक चर्चा सुरू झाली. पण चित्रपट कलावंत, त्यांची नावे आणि कहाण्या लक्षात ठेवायचं माझं कौशल्य पाहता (आणि या विषयावरच्या रसिक वाचक/ब्लॉगर्सची अनुपस्थिती लक्षात घेता) ही चर्चा बाधक होईल का अशी शंका येऊन त्याऐवजी चित्रपटापट सत्यवानाचं पुनरूज्जिवन करून आठवड्याला अनेक चित्रपट पाहून झाल्यावर निदान एका तरी चित्रपटावर पोस्ट लिहायची असा एक ठराव सर्वानुमते (म्हणजे मत मांडणं आणि ठराव पास करणं दोन्ही करणारी व्यक्ती मीच होते म्हणा) हां तर ठराव सर्वानुमते संमत झाला..

गाणी आणि आठवणीं या विषयावर एक छोटी चर्चा शेवटी मला गावंसं वाटावं लागण्यावर आली आणि मेळावा आटोपणार याचे बिगुल वाजायला लागले...(गाणं ऐकताना पेंगलेल्या सत्यवानाचे डोळे याची साक्ष देतच होते म्हणा)

अखेर बाहेर जेवायच्या बोलीवर शांत कुटीरेचा मी निरोप घेतला...खरं तर मेळाव्याच्या निमित्ताने त्या कुटीरेमध्ये केलेला कलकलाट, खादाडी, गप्पा, इ.इ. सोडून पाय निघत नव्हता..पण विमानतळाने आल्यावेळसारखेच सहकार्य केले तर कायमचाच मेळावा होण्याची सत्यवानाला काळजी लागली त्यामुळे वेळेच्या बाबतीत आम्ही कुठलंच कॉम्प्रोमाइज किंवा साध्या भाषेत आय एस टी केलं नाही..त्यामुळे सुसंगत चर्चा, खादाडी, फ़िरणे इ.इ. होऊ शकले हे सु.वां..च्या.....

परत निघाल्यावर ट्रेनने नवीन जर्सिमधून नवीन यॉर्कात जाणे या विषयावर खरं तर एक वेगळी कंपोस्ट होऊ शकते...(सत्यवान इथल्या इथे तुला निदान चारेक पोस्टींची संधी म्या उदार मनाने देत आहे...वाचतोय्स का??) या प्रवासात मला मी मुंबईच्या मेळाव्याला गेले होते तेव्हा असलेल्या मेगाब्लॉकची आठवण झाली एकंदरीत मेगाब्लॉक आणि मेळावा यांचं नातं जूनं दिसतंय तर..... शेवटी एकदाचे वेळेच्या थोडं फ़ार आधी पोहोचल्यावर मुंबईत रविवारी होणारा मेगाब्लॉक नव्या यॉर्कात शनिवारी दुपारी रंगीत तालीम म्हणून करतात की काय विचार असा एक टिपिकल मुंबैकरीण म्हणून माझ्या मनात डोकावून गेला.

एअरपोर्टची छोटी खादाडी

तर आमची वरात सुस्थितीत विमानतळावर पोहोचल्यावर एक शेवटचा खादाडी प्रयत्न झाला....आणि मग मात्र सेक्युरिटी चेक इनकडे पावलं वळवावीच लागली...

ब्लॉगिंगमुळे जर चार चांगल्या लोकांशी संबंध आले तर दोन जणांच्या मेळाव्यानेही बरंच काही (म्हंजे काय ते आता विचारू नका. पोस्ट प्लान्ड परिच्छेदांच्या कधीच पुढे गेली आहे...) साध्य होतं हे या तीन पुष्पांच्या निमित्ताने लक्षात आलं आहे..फ़क्त घरच्या सर्व मंडळींना पुन्हा लवकर वेठीस धरता येणार नाही याची कल्पना असल्याने पुढचा मेळावा ओरेगावात घ्यायचे योजिले आहे...तरी इच्छुकांनी विमानांची डिल्स पाहायला सुरूवात करावी..तारीख काय कधीही फ़ायनल करता येईल...

जाता जाता माझिया मनात एक जूनीच कविता नव्याने आल्याशिवाय राहवत नाही...

दोन ओंडक्यांची (आपलं ब्लॉगर्सची) होते नव्या जर्सीत भेट

एक डायरेक्ट फ़्लाईट दूर सारे

पुन्हा ओरेगावी (होईल तेव्हा) भेट.....

तळटीप...फ़क्त महत्वाचे काही फ़ोटो तातडीने वरच्या पोस्टमध्ये टाकण्यात आले आहेत...आणखी फ़ोटो सवडीने पिकासावर टाकण्यात येतीलच. इच्छुकांनी करभरणी (वाचा: आपली मौल्यवान प्रतिक्रिया/सूचना इ.इ.) देऊन नावनोंदणी करावी......:) आणि हो ही सक्तीची करभरणी का लागू झाली यासंबंधी काही शंका असल्यास जरा एकदा गुगलबाबांच्या वर्तुळात चक्कर मारून यावे...कसे...:)

दो "टि"वाने....

एक टिवाना...नहीं...एक टिवाना और एक टिवानी भी.....दो टिवाने शहर में...दिन के कोई भी वक्त में......टी का बहाना ढुंढते है.....
यप्प...आलं का लक्षात..."टी"...हो तेच ते चाय....चहा..च्या....ची पोस्ट म्हंजे आलं, टी...टिवाने हेच येणार नमनाला.....
खरं तर मी आणि चहा हे जसं विळ्या-भोपळ्याचं नाही तरी चंगु-मंगुचंही नातं नव्हतं..मला संपूर्ण दिवसात चहा-कॉफ़ी काहीही नाही घेतलं तरी चालतं..लग्नानंतर मी फ़क्त विकेंडला नवरा घरी असला की चहा (तो सहसा त्यानेच केलेला) नाहीतर कधीकधी कॉफ़ी आणि इतर दिवशी सकाळी दूध-सिरिय़ल घेतलं की झालं असं असे किंवा आता असायचं असं भूतकाळात म्हणायला हवं...म्हणजे थंडीच्या प्रदेशात राहायला लागल्यापासून मला गरम काहीतरी हवं म्हणून ऑफ़िसमध्ये कलिग्जबरोबर कॉफ़ीची सवय लागली. त्यात कुठच्याही डाउनटाउनमध्ये नेहमीचे स्टारबक्स, डंकिन डोनट्स सोडूनही बरीच स्थानिक छोटी छोटी कॉफ़ीशॉप्स असतात. माझा फ़िलीच्या ऑफ़िसातला कलिग जरा दर्दी होता म्हणून कॉफ़ीचे ते स्थानिक अड्डे आणि त्यांचे वेगवेगळे मोका, लाटे, अमेरिकानो असे विविध प्रकार ट्राय करताना मला थोडी फ़ार कॉफ़ीची सवय लागली आणि मग ऑफ़िस संपलं तरी घरी पण कॉफ़ीमेकर आणून सोय करुन ठेवली...हो हो येतेय चहावर पण येतेय पण मुदलात काय आय मीन मुद्दलच बदललंय पण नंतर मग तो कॉफ़ीमेकर साफ़ करायच्या कंटाळ्याने मी पूर्वपदावरही आले. आता पुन्हा मी फ़क्त विकेंडला नवरा घरी असला की त्याने चहा केला तर चहा किंवा मूड असेल तर कॉफ़ी असं सुरू झालं. मला वाटतं माझ्यासाठी आधी रोज कॉफ़ी प्यायला कंपनी असायची हे त्या कॉफ़ीप्रेमामागचं कारण असेल. त्यामुळे घरी राहिल्यावर मग खास चहा-कॉफ़ी हवीच असं काही नव्हतं..
पण ...(येस...गाडी इज कमिंग बॅक टू टी) मग (अर्थातच) ओरेगावात आलो आणि थंडीला सततच्या पावसाची जोड मिळाली. सतत म्हणजे इतका सतत की आठवडाभर सूर्यदर्शन नाही, टेंपरेचर शुन्याच्या आसपास थोडक्यात एकदम बकवास वेदर...मग यावर उतारा म्हणून सकाळी दहाच्या आसपास एक मस्त चहा घेऊन बसायची सवय लागली. लागली म्हणजे काय एकदम लागलीच...आणि मुख्य म्हणजे माझ्या नवर्‍याला चहाची प्रचंड आवड आहे...तो एकावेळी मोठा मग संपला की त्यात अजून चहा घेऊन निवांत पीत बसतो. त्याच्याच आईच्या शब्दात सांगायचं तर "टमरेल भरून चहा लागतो तुला" आणि इथल्या मगाची साइज पाहता मी पण त्यातलीच...त्यामुळे इकडच्या पावसाळी हवेत त्याच्यातल्या चहाबाजाने डोकं वर नाही काढलं तर नवलच...आणि त्याला जोड मला लागलेल्या चहाच्या सवयीची....

त्यातच भर पडावी अशी योजना असावी म्हणून असेल, आता सियाटलला एका ख्र्सिसमसच्या दिवशी कुणी जेवण देता का जेवण असं आम्ही एखादं रेस्टॉरन्ट शोधत एका मॉलच्या प्रत्येक माळ्यावर फ़िरत असताना एका बंद दुकानाच्या काचेमागे असलेल्या खूप सुंदर किटल्या दिसल्या आणि रेस्टॉरन्ट विसरून आम्ही दोघं तिथे थांबलो. बाहेरून किमती दिसत नव्हत्या आणि दुकान तर बंद होतं...मी वर नाव पाहिलं..."टिवाना"....मला एकदम हसू आलं...दुसर्‍या दिवशी येऊन पाहू असा विचार केला होता पण दुसर्‍या दिवशी सियाटल दर्शनाच्या कार्यक्रमात पुन्हा त्याच मॉलमध्ये जाणं शक्य नव्हतं. मग आपल्या इथे यांचं दुकान आहे का बघून खरं तर तेही विसरलो.

पण नवीन वर्षाच्या पूर्वसंध्येला भटकायला बाहेर पडलो आणि दोन-चार दुकानात भटकल्यावर चल निघुया केलं आणि एक्झिट शोधतोय तितक्यात डाव्या कोपर्‍यावर तीच लाल किटली आणि "टिवाना"चा बोर्ड. शिवाय दारातच त्यांचे दोन स्पेशल टी सॅंपल घेऊन एक जपानी मुलगीही स्वागताला होती.
हे म्हणजे नवर्‍याच्या भाषेत "जिसको ढुंढा गली गली" असो...तर आता आहेच आपल्या गल्लीत म्हणून वळलो आणि आमच्या लाडकीची १०० डॉलरची किंमत पाहून लगेच आत गेलो..आता इथे गैरसमज नको...असे शंभर डॉलरचे बोर्ड जिथे जिथे असतात तिथे नेहमी आत जावं म्हणजे आपल्याला हव्या त्या किंमतीचं काही न काही आपल्याला परवडेल त्या भावात सेल नाव्याच्या बारमाही फ़ळीवर हमखास मिळतं...

त्याप्रमाणे आम्ही "तू नहीं तो और सही" म्हणून आम्हाला हवी ती एक किटली आणि कपाचा सेट घेतला.. तो दारात ट्राय केलेला चहाही इंटरेस्टिंग होता.मग तो किटलीला एकटं वाटू नये म्हणून तो स्पेशालिटी चहा आणि त्या चहाला आता आपण कुठे आलो बरं असं वाटू नये म्हणून एक बॉक्स अशी भरगच्च खरेदी करून बाहेर पडलो....आणखी थोडा वेळ थांबलो असतो तर कोस्टर, आणखी दुसरे कुठले कुठले चहा आणि बरंच काहीपण घेतलं असतं इतकं सुंदर दुकान होतं.आणखी काही सुंदर सुंदर किटलीचे सेट्स पण पाहायचे होते....कदाचित आमच्या पोरांना आमच्या खिशाची काळजी पडली असावी त्यामुळे योग्य वेळी आणि योग्य अंतराने वरचे सा लावून त्यांनी आम्हाला आवरतं घ्यायला लावलं.
तसे आधीचे कप,किटली इ. प्रपंच आहे, त्यात हे नवं अपत्य...पण काय करणार आता टिवाने झालोच आहोत तर रोज "हा प्याला..टिवानाचा" असं संदीप खरेच्या सूरात सूर मिसळून म्हणायला काय हरकत आहे?

टीप - आता एक चहाची किटली घेतल्यावरही वर्षाच्या पहिल्या दिवशी ही बया पोस्ट टाकणार असेल असं जर कुणाला वाटलं असेल तर त्यांच्यासाठी मला एक स्पष्टीकरण देणं भाग आहे ते म्हणजे, काही नाही मी आज सकाळ सकाळी सिद्धुच्या ब्लॉगवर चहाचा मसालेदार फ़ोटो पाहिला त्यामुळे चहा चढला आणि मग हे टंकलंच...सिद्ध्या सब निषेध के हकदार अब तुम हो....

काही फ़ोटो टिवानाच्या साइटवरून साभार...