Sunday, December 21, 2014

सुरज की बाहों में...

माझं त्याचं प्रेम तसं पाहायला गेलं तर खूप जुनं पण बहुतेक मलाच ते माहित नव्हतं. त्याला माहित असावं पण मीच जेव्हा तो नेहमी असायचा तिथे राहायचं सोडून लांब लांब जात राहिले. मग मलाही त्याने दर्शन द्यायचे दिवस कमीकमी केले. आज तर सगळ्यात लहान दिवस म्हणजे तो दिसला तरी कमीच वेळासाठी पण आमच्याकडे तर चांगला दहा दिवस तो दिसणार नाही असं आधीच माहित आहे. हो, हा  तोच तो आपला दिवस ज्याच्या येण्याने सुरु होतो  जाण्याने संध्याकाळ संपते तो रवि/सूर्य, माझा हिवाळ्यातला आशेचा किरण. 
जेव्हा काळोख्या दिवसाने नैराश्याचं वातावरण येतं तेव्हा त्याला शोधायला मी दक्षिणेला गेले आणि अपेक्षेप्रमाणे तो प्रशांत महासागरावर माझी पहाटे वाट पाहत होता. त्याला पाहताना त्या दिवशीचा तो वॉक मी नक्की कितीवेळ केला त्याची कुठे मोजदाद करा?


एखादा दिवस असा येतो जेव्हा तो असतो पण आपल्या रोजच्या धावपळीत त्याच्यासाठी वेळ नसतो आणि नेमकं त्याच दिवशी त्याच्याकडे मोप वेळ असतो मग रुसून तो जायच्या आधी त्याला पाहून घ्यावं. इथे कुणाला माहित तो पुन्हा केव्हा दिसणार आहे? 



आणि खरं तर असंच होतं. तो लवकर येतच नाही. नैराश्याचे ढग दाटून येणार, त्याची ही मैत्रीण त्याच्याविना एकटी होणार हे त्यालाही जाणवतं आणि मी ऑफिसला जायच्या रस्त्यावर फक्त माझ्यासाठी तो त्या आमच्या लाडक्या जागी येतो. नुसता येत नाही तर मी माझ्या मनातल्या भावना त्या दिवशी जास्त प्रगट केल्या म्हणून एक खास नजारा प्रदर्शीत करतो. त्यादिवशी सहकार्यांना सेलफोनमध्ये त्याला दाखवताना," तुला कसा दिसला?" म्हणून भाव पण खायला मिळतो. 





त्याच्याबरोबर किंवा फक्त त्याच्याबरोबर शेयर केलेले असंख्य क्षण मी जपलेत, हे माझे जुने अल्बम पाहायला गेले की लक्षात येतं. माझ्या कित्येक कातर संध्याकाळी,प्रसन्न किंवा काही वेळा मरगळलेल्या सकाळी, तो माझ्यासाठी असतो . मला खरचं तो किती आवडतो हे मला नेमकं तो जेव्हा खूप दिवसांसाठी दिसणार नसतो तेव्हा जाणवतं. अशावेळी माझ्या स्वार्थी मनाला मी खूप कोसते.    


तो वाट पाहायला लावतो पण जेव्हा येतो तेव्हा आधीचा विरह संपतो आणि पुन्हा मी त्याच्याबरोबर ते जुने संवाद करायला तयार होते.

आमची मैत्री, आमचं प्रेम इतकं जुनं आहे की आणखी कुणी कितीही प्रयत्न केला तरी ते आमच्या दोघातून निघून जाणार नाही आणि या भरवशावरच तर हे संबंध अव्याहतपणे टिकून आहेत.






या प्रेमाची ही चित्रगंगा. त्याच्या आजच्या सर्वात लहान दिवसानंतर पुन्हा दिवस मोठा होणार आणि मग  माझ्यासाठी  आशेची ऊर्जा घेऊन तो येणार त्याची ही नांदीच. 


4 comments:

  1. किती सहज छानच

    ReplyDelete
  2. क्या बात है... दैनंदिन जीवनातील एखादी साधी सरळ नित्यनेमाने घडणारी गोष्ट देखील किती महत्वाची असते हे त्याच्या अनुपस्थितीतच जास्त जाणवते ना?

    ReplyDelete

मला ब्लॉगवर अपर्णा म्हणून संबोधलं तरी चालेल...आणि अरे-तुरे धावेल पण तरी आपल्याला पटत नसल्यास अहो-जाहोही ठिक आहे...ही प्रतिक्रिया माझ्यासाठी खूप मोलाची आहे...आपल्या प्रतिक्रियेसाठी धन्यवाद.