Wednesday, September 21, 2011

गाणी आणि आठवणी १० - सखी मंद झाल्या तारका

सप्टेंबर २००६ मधला एक विकांत....नुकतंच घर घेतलं होतं आणि माझ्या मैत्रीण कम्पुमधल्या आम्ही चौघी एकाच देशात होतो..त्यातली एक तर फक्त तीन महिन्यासाठी होती...दुसरी तळ्यात मळ्यात आणि बाकी आम्ही दोघी तशा थोड्या आधीपासून अमेरिकेत होतोच.......मध्ये २००३ पासून एकमेकींचा संपर्क फक्त मेल आणि कधी तरी फोनवर होता...त्यातल्या एकीच लग्न झालं होतं पण अजून तिचा नवरा प्रत्यक्ष भेटला नव्हतं...त्यातल्या त्यात मी फिली, एक डीसी आणि दुसऱ्या दोघी नवीन योर्कात असल्यामुळे मी मध्यस्थी म्हणून एक विकांत भेटूया असं ठरलं ...
कुणाचे ५० % ,कुणाचे आणखी किती करता सगळ्या १००% वर आल्या आणि त्या सप्टेंबरमध्ये भेटलो...एकच रात्र होती...त्यात जीवाची फिली करून रात्री दमून आल्यावर पण त्या वर उल्लेख केलेल्या मैत्रिणीच्या नवऱ्याला जाम उत्साह होता म्हणून त्यानेच केलेल्या कॉफीचे कप घेऊन मस्त बैठक मांडून गप्पाची मैफल रंगवली...
लग्न झाल्यानंतरचे दिवस, त्यातले प्रत्येकाचे प्रश्न, एक ना दोन किती तरी विषय...आम्हा सर्वात तो नवखा आहे असं अजिबात वाटलं नाही...आणि मग कुठली मराठी मंडळी जमली की विषय गाण्याकडे वळतोच तसं आमचही झालं..

आपलीच लोक म्हटल्यावर प्रत्येकानेच सूर लावले...त्या दिवशी खूप सुंदर सुंदर मराठी आणि फक्त मराठीच गाणी आम्ही आठवली ...जमतील ती गायली आणि मग अचानक त्याने मला बाबुजींच त्याचं सर्वात आवडतं गाणं घेऊया का म्हणून विचारलं...ते गीत होत "सखी मंद झाल्या तारका....."

हे गाणं माहित तर होतच, पण त्या दिवशी गाताना त्याची सगळी कडवी माझ्या पूर्ण लक्षात आहेत असं अचानक मलाच साक्षात्कार झाला.त्याला पण आश्चर्य वाटलं...त्या दिवशी फक्त सुरुवात केली की लगेच शब्द पुढे यायचे...खरच ती रात्र खूप वेगळी होती...ती दादही...त्यासाठी आपला आवाज उच्च कोटीचा असायला हवा असं काही नाही...बस ती एक मेहफिल असते जी जमून जाते...
त्या निमित्ताने एखादं गाणं आपल्याला नव्याने भेटतं तसंच झालं..यात खूप काही आलापी नाहीत पण तरी "आता तरी येशील का?" हा प्रश्न खूप व्याकुळपणे विचारला आहे असं वाटतं...पहिल्या तीन कडव्यात थोडी पार्श्वभूमी तयार करून मग शेवटच्या कडव्याला "बोलावल्यावाचूनही मृत्यू जरी आला इथे, थांबेल तोही पळभरी...पण सांग तू येशील का?" हे सूर चढतात तेव्हा त्या सखीचा हेवाच वाटतो....
खरं म्हणजे हेच काय बाबूजींच्या कुठल्याही गाण्याबद्दल काही बोलावे असं निदान माझं तरी काही कर्तृत्व नाही पण तरी या गाण्याची आठवण लिहावीशी वाटते ती त्या दिवशी सूर जुळलेल्या आम्हांसाठी..
काय योगायोग आहे माहित नाही...त्या दिवशी आय पॉडमधल्या मराठी फोल्डरमध्ये randomly ऐकताना नेमक हेच गाणं लागलं आणि चटकन तीच रात्र आठवली...ते ऐकताना मनात आलं या सप्टेंबरमध्ये पाच वर्ष होतील....
आता पाहिलं तर आम्ही पुन्हा एकदा वेगवेगळ्या देशात आहोत...त्या नंतर ती आणि तिचा नवरा आम्ही फक्त एकदा भेटलो..पुन्हा कधीच न भेटण्यासाठी...एक नातं न बोलता विरून गेलं...बाकीच्या मैत्रिणीही पुन्हा एकदा मेलामेलीत आल्या...माहित आहे मला आम्ही पुन्हा कधीच एकत्र भेटणार नाही....त्याला कारणंही वेगवेगळी असणार आहेत...पण नसलो भेटणार तरी एक गाणं आहे माझ्याकडे जे मला त्या नितांत सुंदर विकांताची, आणि एकत्र गायलेल्या गाण्याची सुंदर आठवण नेहमीच सोबतीला देणार आहे.......

Monday, September 5, 2011

पुन्हा एकदा हूड हूड

ओरेगावात प्रथम आल्यावर मारे कौतुके माउंट हूड माउंट हूड म्हंटल आणि मग जिथून तिथून तो दिसतो म्हणून ब्लॉगवर लिहायचं राहिलं...पण त्याला विसरले नाहीये..मागच्या दीड वर्षात त्यानंतर खरं तर तो बऱ्याचदा दिसला..इथे आसपासच्या फिरतीच्या बऱ्याच जागा आता पायाखालून गेल्या आहेत...प्रत्येक वेळी नवी जागा मिळाली की असं वाटतं इथून जास्त छान दिसतो मग काढा फोटो आणि नाही काढला तर पुन्हा आहेच की 'परत येऊ रे एक दिवस'..



फक्त आता थोडी (माझ्या मुळात गोल असणाऱ्या) भूगोलात आणखी भर पडलीय ती म्हणजे अश्या प्रकारे जवळजवळ वर्षभर बर्फ असणारा इथे फक्त हूडच नाही तर त्याचे अजून चार मित्र आहेत...पैकी तीन मित्र आमच्या शेजारच्या म्हणजे वॉशिंग्टन राज्यात आहेत पण या दोन राज्यात मुख्य कोलंबिया नदीने घातलेल्या डिव्हायडरमुळे ते ओरेगावाच्या पोर्टलॅंड शहरातूनही तितक्यात जवळ असल्यासारखे दर्शन देतात. हे मित्र म्हणजे माउंट सेंट हेलेन्स, माउंट रेनीअर, माउंट अडाम्स आणि माउंट जेफरसन. पैकी माउंट हेलेन्स आणि हूड पोर्टलॅंड शहरात जा ये करायच्या मुख्य रस्त्यावरून प्रसन्न दिवशी नक्की दिसतात..

माउंट हेलेन्स तसं बाजूच्या वॉशिंग्टन राज्यात येतो आणि याबाबतीत खास सांगण्यासारखं म्हणजे या बऱ्यापैकी जागृत असलेला ज्वालामुखी आहे. १८४० आणि १८५० नंतर मे १९८० ला याचा सर्वात शेवटचा उद्रेक होऊन त्याची राख पोर्टलॅंड शहरावर पसरली होती. अगदी आतापर्यंत म्हणजे २००८ पर्यंतही याच्या तोंडाशी काही ना काही हालचाल सुरु असलेली नोंद केली गेली आहे..


माउंट रेनीअरहाही वॉशिंग्टन राज्यात असलेला तिथला सर्वात उंच १४००० फुटापेक्षा जास्त उंच आणि जास्त प्रमाणात ग्लेशिअल बर्फ असलेला आणि International Association of Volcanology and Chemistry of the Earth's Interior च्या पहिल्या सोळा डेंजरस डोंगराच्या यादीत असलेला पर्वत..अतिशय क्लिअर दिवस असतो तेव्हा पोर्टलॅंड तसंच जवळंच (पाच तास ड्राइव्ह) असणार्‍या कॅनडातील व्हॅन्कुव्हरहूनही दिसतो..


माउंट अडाम्स हाही असाच जागृत ज्वालामुखीवाला पर्वत. मुळात अनेकदा ज्वालामुखीच्या उद्रेकामुळे झालेले अनेक कोनाकृती आकार बाजूने दिसत असेल तरी विमानातून दिसताना थोडा फार रेनीअर सारखं वाटणारा कारण त्याचा वरचा भाग सपाट असल्यासारखा दिसतो. सल्फर असल्याच्या आशेने खाणीसाठी याचा वापर होईल का म्हणून इथे एक ट्रेल करून थोड फार उत्खनन करण्यात आलेला या भागातला हा एकमेव डोंगर आहे.










 













माउंट जेफरसन हा अमेरिकेच्या माझी राष्ट्राधक्ष्याच्या नावाने असलेला ओरेगावातलाच उंचीने क्रमांक दोनचा बर्फाच्छादित पर्वत ज्यावर खरं जास्त संशोधन झालं नाहीये पण यावरचा ज्वालामुखी अगदी अलीकडे १९७४ मध्ये जागृत झाला होता. आम्ही कधी इथे सागरकिनारी गेलो आणि येताना कोरव्हालीस म्हणून एक गाव आहे त्यामार्गे आले की हूड आणि जेफ़रसन भावाभावासारखे दिसत राहतात..












 











मागच्या वर्षात कोलंबिया नदीकाठच्या नितांत सुंदर रस्ता(scenice by way) फ़िरयला नेहमी जायचो तिथे एका information center मध्ये मिळालेल्या माहितीप्रमाणे शेरार्ड व्ह्यू पॉइन्ट केला त्यावेळी अचानक स्वर्ग गवसल्याप्रमाणे हे पाची मित्र एकाच ठिकाणी पाह्यला मिळाले...सगळ्यात प्रथम गेलो होतो ते मागच्या फॉलमध्ये...जायचा रस्ता म्हणजे आणखी एक डोंगर (लार्च माउंटन) आहे. वळणं वळणं घेत एका बाजूला चिनारची उंच झाडे आपल्या उंचीला येत पाहत वर गेलो की पहिले तर हूडहुडीच भरते..

मग गाडी खाली लावून आणखी एक पाव मैल दमछाक करून चढल की एका चौथर्‍याला फ़ेन्सिंग करुन ज्या दिशेला जो डोंगर दिसणार तिथे त्याच्या माहितीचे दगडी फ़लक आहेत. जर स्वच्छ सूर्यप्रकाशाचा दिवस असेल तर वर चढल्या चढल्या डोळ्यात भरतो तो माउंट हुड आणि दृष्टी वळवावी तसे त्याचे इतर भाऊबंदही टप्प्यात येतात. या ठिकाणी आणखी एक खास लक्षात येणारी गोष्ट म्हणजे इथे असलेली निरव शांतता.काही न बोलता फ़क्त हे डोंगर आणि त्याखालचं पाइनचं गर्द अरण्य डोळ्यात, मनात साठवुन घ्यावं.





इथुन खाली उतरताना निसर्गाच्या समृद्धीला जसा सलाम करावासा वाटतो तसंच कौतुक करायला हवं थॉमस शेरार्ड या फ़ॉरेस्ट सुपरवायजरचं , ज्याने असे काही पॉइंन्ट्स सर्वसामान्य लोकांना पाहण्यासाठी उपलब्ध करण्याचं प्लानिंग केलंय...