मज्जा नी लाइफ़

आज आई आली. बराच मस्का लावुन पण खरं तर नातवाला पाहायला म्हणून का होईना पण हो म्हणाली. गेले काही दिवस आम्ही दोघं बोलतं होतो की आरुष तिला ओळखेल का? तसं जन्मल्यापासुन त्याने त्याच्या आसपास आम्ही दोघं सोडुन तिलाच पाहिलयं आणि नंतर मी थोडे दिवस भारतात तिच्याबरोबर राहुन त्यानंतर मात्र घरी फ़क्त आम्ही आई-बाबा या दोनच व्यक्ती. त्यामुळे आता जवळ जवळ आठ-नऊ महिन्यांच्या पोकळीनंतर तो तिला ओळखेल का हा थोडा आमच्यासाठी उत्कंठेचा भागही होता.
विमानतळावर तसं काही कळत नव्हतं पण इतरवेळी नवीन माणसांना रडतो तसा रडला नाही म्हणजे नेहमीपेक्षा वेगळं असं वाटलं. पण नंतर आम्ही ब्रेकसाठी थांबलो तिथं काउंटरला मी गेल्यावर तो तिच्याकडे एकटा थांबला तेव्हा नंतर गाडीत मी नवर्याला म्हटलं बहुतेक ओळखलंय. तोही म्हणाला तसचं वाटतय.
मजा म्हणजे घरी आल्यावर तो त्याच्या एक एक गोष्टी तिला दाखवायला लागला तेव्हा जास्त जाणवलं. त्याच्यासाठी मी अग्गोबाईची गाणी लावली की तो गिरकी घेतो तशी गिरकी घेऊन त्या प्लेअरकडे बोटं दाखवतोय म्हणजे तिला ते माहित नाही पण आता मी तुला सांगतोय ना तसं काहीसं. मग मी गाणी लावल्यावर गिरकी घेऊन वगैरे प्रात्यक्षिक. दिवस कसा मस्त गेला. आजच्या दिवसात मी कितीदा तरी त्याने ओळखलंय ह्याचे वेगळे दाखले स्वतःलाच दाखवतेय.
आई आली की घर कसं भरुन जातं. अमेरिकेत राहण्याचे कौटुंबिकदृष्ट्या बरेच तोटे असले तरी सगळयात मोठा फ़ायदा म्हणजे मुलींनाही आई-वडिलांना घरी काही महिने राहायला बोलावता येतं आणि तेही येतात. तशी ती दोघं माझ्या मुंबईतल्याच बहिणीकडे राहायला वगैरे जात नाहीत. गेली तर एखादी रात्र. इथे फ़क्त मुलीसाठी खास ते येतात. ते तेवढे महिने फ़ुलपाखरासारखे असतात. नेहमीचं जेवण गप्पांमुळे जास्त रंगतं. नेटवर मराठी सिनेमा पाहताना नेहमीपेक्षा जास्त बरं वाटतं. आपलं कौतुक,काळजी सगळं नेहमीपेक्षा जास्त. आणि नातवंडं असतील तर काय दुधात साखर. त्यांचे लाड, त्या मऊसुत पोळ्या, घरचं तुप, संकष्टीला मोदक आणि इतरवेळी न केलेल्या जिनसा. या सर्वात पुन्हा सगळीकडे भरुन राहिलेलं प्रेम.
आज्जीच्या कुशीत झोपलेल्या माझ्या पिलाला पाहुन मला येते काही महिने तरी मुन्नाभाई मधल्या त्या चाचासारखं एवढंच म्हणावसं वाटेल "अवे तो मज्जानी लाइफ़".