’ नाना’ आठवणी

१ जुलैला अनेक कलावंतांचं स्वागत करण्याची संधी मिळाली. पण जास्त लक्षात राहिला तो नाना. खाजगीत त्याचा उल्लेख एकेरीत करतो म्हणून इथेही ते स्वातंत्र्य घेतेय. पण प्रत्यक्षात मात्र तुम्हीच म्हटलयं.
मंदार जेव्हा नानाला घेऊन आमच्या स्वागतकक्षापाशी आला तेव्हा त्याच्यापेक्षा जास्त लक्षं गेलं ते त्याच्या दोन्ही कानातल्या वाळ्यांकडे. एकतर नाना जे काही सिनेमामध्ये पाहुन मत केलंय त्या न्यायाने तर त्याची थोडी भितीच वाटायची. म्हणून विचारायचं म्हणून विचारलं कसा झाला प्रवास? या प्रश्नाचं दिर्घ उत्तर अपेक्षित नसतानाही तो म्हणाला. झाला आपला. पायलट चालवत होता. पण मला रात्रीच्या वेळी प्रवासात झोप येत नाही. इतरवेळी मी ड्रायव्हर जागा आहे की नाही याचा विचार करता मला झोप लागत नाही. पण इथे आत कॉकपिटमध्ये जायची सोय नाही ना? मनात म्हटलं हा वाटतो तसा भावखाऊ नाहीये. मग फ़ोटोसाठी विचारल्यावर मात्र नाही बिही काही म्हटलं नाही आणि आमच्या ग्रुपबरोबर फ़ोटोही काढुन घेतले. एक दोघांना मराठीत स्वाक्षरी देऊन मग मात्र रुमवर रवाना.
आम्ही आमची तिथली कामं संपवत होतो आणि थोड्या वेळाने स्वारी पुन्हा मंदार बरोबरच बाहेर जाताना दिसली. मी हॉटेलच्या चेकाआऊटच्या इथे काही चौकशी करत होते आणि अजुन एक मराठी जोडपं होतं त्यांच्याशी हाय हॅलो करतानाच त्यांची नऊ-दहा वर्षांची मुलगी धावत धावत आली आणि एकदम गहिवरुन म्हणाली 'mama, that was Nana..He hugged me...oh that was the first bollywood personality I met" आणि चक्क रडायला लागली. मला वाटतं लॉबीत नाना दिसला होता आणि तिला जवळ घेतल्यामुळे बाळ गहिवरली होती. मी असं फ़क्त आतापर्यंत ऐकलं होतं की लोकं रडतात, इथे ही अमेरिकेत जन्मलेली, नीट मराठीही न येणारी मुलगी चक्क आता हा टी-शर्ट धुवायचा नाही म्हणून आई-बाबांना सांगत होती. आपल्या संस्कृतीचा किती पगडा असतो माहित नाही पण बॉलीवुडचा मात्र जबरदस्त पगडा इथल्या नव्या पिढीवर आहे हे नक्की. असो.
मलाही काही काम होतं बाहेर म्हणून रस्त्यावर गेले तर पुन्हा नाना सिग्नलपाशी भेटला आणि ओळखीचं हसला. मी म्हटलं कशी वाटली सिटी? तो म्हणाला मस्त आहे. मी आता फ़क्त सब खाऊन आलो. मला काहीही चालतं पण आता मात्र रुमवर जाऊन झोपलं पाहिजे. हम्म माणसं काय किती मोठी, प्रसिद्ध झाली तरी शेवटी ती माणसंच. पण हा आपला सगळा रुबाब मुंबईत ठेऊन आला आहे असं मला उगाच वाटलं.
मग कार्यक्रमाच्या गडबडीत मी विसरुनही गेले हे सर्व आणि ४ तारखेच्या शौनक अभिषेकी, राहुल देशपांडे आणि पणशीकर यांच्या कार्यक्रमासाठी आम्ही जरा उशीरा पोहोचलो तेव्हा मी आणि सुजाता जरा बरी जागा शोधत होतो. काळोखात एका खुर्चिला एक बॅग ठेवली होती आणि बाकीची रांग रिकामी होती. सुजाताने रिकाम्या जागी बोट करुन मागच्या रांगेतल्यांना विचारलं ’इथे कुणी बसतंय?" घाईत आमचं लक्ष नव्हतं की मागे कोण आहे. मागुन तोच तो जरा खर्जातला आवाज आला. "इथे कुणी दिसतंय का आहे?? काय तुम्ही पण." आणि कार्यक्रमात व्यत्यय न येईल इतपत हसणं. सुजाता म्हणाली अगं हा नाना आहे इथे. म्हटलं आता बसं आपण तसही लवकर उठणार आहोत. पण हा आता आमची पाठ सोडणार नव्हता बहुतेक. मग कुणीतरी त्याला कॉफ़ी आणून दिली. मला पाठुन विचारलं कॉफ़ी घेणार? मी म्हटलं खरचं नको. मग म्हणतो मी कुठे म्हणतोय खरंच घ्या म्हणून...ही..ही....आम्ही पण जरा निवांत झालो. थोड्यावेळाने पुन्हा..आता खरंच विचारतो. म्हटलं नको. मसाला चहा असता तर हो म्हटलं असतं. मग कार्यक्रमाबद्दल गप्पा सुरु झाल्या. नानाला शास्त्रीय संगीतातलं बरचं कळत हेही कळलं. मुख्य म्हणजे तो ते आमच्यासारख्या सर्वसामान्य प्रेक्षकांबरोबर शेअर करत होता. त्यांच्या बाजुला खुद्द प्रसाद सावकार बसले होते. ते त्यांना बाबा म्हणतात असं दिसत होतं. जेव्हा पणशीकरांचं गाणं सुरु झालं तेव्हा विनोदाने म्हणतो या गाण्याला नावं ठेवु नका कारण यांची बहिण इथेच बसली आहे. अर्थात इतक्या ग्रेट लोकांना आम्ही कसले नावं ठेवतो म्हणा. मग राहुल आणि शौनक यांच्या बद्दल त्याचं सुरु झालं मी आपलं दोघांना चांगलंच म्हणते मुळात इतके तयारीचे आहेत ते की माझ्यासारखं कुणीतरी त्यांना नाव ठेऊ पाहाणार नाही. म्हणून मी त्या प्रकारे उत्तर देत होते तर मग शेवटी तो स्वतःच म्हणाला काय आहे मला नं राहुल जास्तच आवडतो ना? असो अशा गप्पांनी हा कार्यक्रम आणि पर्यायाने नाना माझ्या चांगलाच लक्षात राहिला. थोड्या वेळाने त्याची दुसरीकडे मुलाखत होती त्यामुळे उसके जाने का वक्त आ गया था. आम्हीपण त्यानंतर दोन गाणी ऐकुन निघालो.


त्यानंतर खाली मी नवर्याला सांगत होते तर त्याने मला त्याच्याकडच्या कॅमेर्यात माझ्या मुलाला नाना हाय करतानाचे फ़ोटो काढुन ठेवले होते. योगायोग, नाही? नवरा म्हणतो मी त्याला म्हणालो तुम्ही नाना पाटेकर असाल पण हा काही तुम्हाला घाबरणार नाही. तोही म्हणाला बरोबर आहे. असो.

त्यानंतर अर्थातच आम्ही त्या मुलाखतीला गेलो. इतका वेळ मला आणि सुजाताला प्रश्न पडंला होता की काय कारण असेल त्याने तो कार्यक्रम आपल्यासारख्यांबरोबर पाहिला.

बर्याच प्रश्नांची उत्तरं मला त्या मुलाखतीत मिळाली. ती मुलाखत इथे आहे. मला मात्र नानाच्या आठवणी कायम राहतील.