पाववाला

आम्ही लहान असताना माझी आई आम्हाला बाहेरचं खाणं शक्यतो द्यायची नाही. ऐपतीचा भाग तर होताच पण त्यापेक्षा त्यामागची स्वच्छता वगैरे बाबी पण होत्या. त्यामुळे पावदेखील मी फार कमीवेळा खाल्ला आहे. शक्यतो शनिवार किंवा रविवारच्या दुपारी डोक्यावर काळसर रंगाची ट्रँक घेऊन एक पाववाला यायचा. तो आमच्या चाळीत एका ठिकाणी बस्तान मांडल्यासारखं करून ती उघडली की त्यातले पाव, खारी, नानकटाई इत्यादींचा संमीश्र वास दरवळून जिव्हा खवळून उठे. 

आईला मस्का मारून तिची मर्जी असेल तर मग आम्हाला त्याच्याकडून खरेदी करायला मिळे. मला आठवतं दाताने अजीबात तोडता येणार नाही असा कडक पाव आणि दुसरा अतिशय लुसलुशीत पाव यापैकी एक नगाप्रमाणे त्या दुपारच्या चहासाठी आम्ही घेत असू आणि त्याबरोबर पुढच्या दिवसासाठी खारी किंवा नानकटाई यापैकी काहीतरी वजनावर घेतलं जाई. त्याची ती ट्रँक दोन माळ्याची असे. वरती खारी आणि आतमध्ये नानकटाई तर पाव त्याच्या सायकलच्या मागच्या कॅरियरला लावलेल्या पिवळ्या जाड प्लास्टिकटाईपच्या पिशवीत असत. हे सगळं घेऊन तो वर आलेला असे. जवळजवळ सर्वच बिऱ्हाडं काही न काही खरेदी करत हे त्याला माहित होतं. सर्वांचं झाली की मग तो ती ट्रँक बंद करे आणि मग ते सगळे वासही लुप्त होत. 

मग आम्ही चाळीतून ब्लॉकमध्ये आलो आणि हा पाववाला प्रकार बंद झाला आणि मग सरळ दुकानांमध्ये बेकरीवाल्याने विकायला ठेवलेले पाव, खारी वगैरे अधूनमधून घरी यायला लागली. 

अमेरिकेत आल्यावर जेव्हा केव्हा मी वडा बनवला होता तेव्हा सर्वात जास्त्त मी आपला भारतात मिळणार पाव मिस केला. अर्थात नंतर त्याचीही सवय झाली पण केव्हातरी बेकिंगचा किडा डोक्यात आला आणि आता मुलांना थोडं हेल्थी किंवा घरगुती खाऊ घालण्याच्या निमित्ताने मी आपल्या पद्धतीचा पावही घरी बनवून पाहिला. अर्थात हे खूळ फार दिवस टिकलं नाही पण जेवढे पाव बनवले तेव्हा तो वास  घेताना पाववाला नक्कीच आठवला. 

  

मागच्या विकांताला एक छोटी यर्ट ट्रिप केली. यर्ट म्हणजे छोटा पण मजबूत तंबू त्यात थोड्या बेसिक गोष्टी जसं बंक बेड, साधी गादी आणि मायक्रोवेव्ह व छोटासा फ्रिज असलेलं घर. मग बाहेर ग्रील करण्यासाठी जागा आणि बसायला लाकडी बाक. थोडं बरं कॅम्पिंग म्हणजे अगदी साध्या तंबूत राहायला नको. 

आम्ही राहिलो तिथे सहा यर्ट होते. आमच्या बाजूचा कुटुंब रात्री उशिरा आलं. त्यामुळे तेव्हा फक्त हाय हलो झालं आणि मग कॅम्पफायर आमचं आम्ही करून झोपलो ते दुसऱ्या दिवशी सकाळी उठवल्यावर पुन्हा त्यांना पाहिलं. आम्ही घरूनच न्याहारीच्या वस्तू नेल्या होत्या म्हणजे काही बनवायला नको. त्या दुसऱ्या कुटुंबाचं काहीतरी कुकिंग सुरु होत. थोड्या वेळाने बाजूचं एक यर्ट  रिकामी झालं होतं ते स्वच्छ करायला एक माणूस आला. त्याचं काम होत आलं तसं आमच्या शेजारच्या कुटुंबातल्या माणसाने त्याला तुला ब्रेकफास्ट हवा का म्हणून विचारलं. त्या माणसाने नाही म्हटलं. 

मला आमच्या शेजारच्या माणसाचं त्याला आठवणी अन्न द्यायला हवं हा विचार खूप आवडला. मग मी त्याला तसं म्हटलं. त्यावेळी माझ्याबरोबर माझा धाकटा मुलगा पण होता. मग त्याने माझ्या मुलाला विचारलं की मी फ्रेंच टोस्ट बनवला आहे, तुला हवा आहे का? मुलाने हो म्हटलं. त्यावेळी तो सहज म्हणाला की हा पाव मी स्वतः बनवला आहे. हे सांगताना तो इतका उत्तेजित झाला होता की मला ते जाणवलं.  मी एका बेकरीत काम करतो. पहाटे २ ते ८. हा तिथला फेमस सिनामन ब्रेड आहे. माझ्या मुलाला त्याची चव खूप आवडली आणि त्याने ते त्या माणसाला सांगितलं. हे ऐकल्यावर तर तो अजूनच खुश झाला. मग त्याने आम्हाला त्या बेकरीचा साधारण पत्तादेखील सांगितला. 

त्याला पाहून का कोणजाणे मला आमचा पाववाला आठवला. तो पण त्याचे ब्रेड बनवून मग विकायला आणत असे. आम्ही आवडीने पाव घेताना त्याचा चेहरा असा फुलायचा. मला अशी साधी माणसं भेटली की फार आनंद होतो. तसं पाहायला गेलं तर पहाटे दोन वाजता कामावर जायला लागणं हे काही मजेचं वाटत नाही पण त्याला ते येतं  ते तो किती आवडीने करतोय आणि त्याबद्दल अभिमानाने इतरांना सांगू शकतो हे मला भावलं. 

आता पुढच्या वेळी कधी सिनमन ब्रेड घेतला की मला हा पाववाला नक्की आठवेल. 

#AparnA #Followme