मराठी असे....

मूल झालं की त्याच्या वाढीच्या टप्प्यामध्ये त्याचं बोलणं हा एक मोठाच टप्पा. त्यात आमच्यासारखी दूरदेशी राहणारी मंडळी या टप्प्यात जास्त धास्तावलेली कारण आसपासचं वातावरण वेगळ्या भाषेतलं. मग आपलं मूल कोणती भाषा बोलेल? 

आरुषच्या वेळेस ही चिंता नव्हती, कारण मी त्याच्यासाठी साधारण दोनेक वर्षे पूर्ण वेळ घरी होते. त्यामुळे सुरूवातीच्या काळात त्याच्या कानावर भरपूर मराठी पडेल हे आपसूक झालं. ऋषांकसाठी मात्र ती सुविधा नव्हती. मी तो सहा आठवड्याचा असतानाच कामाला सुरूवात केली आणि त्यातही आई आल्यामुळे निदान मी त्याला घरी ठेवू शकले पण तरी आठेक महिन्याचा असतानाच तो पाळणाघरात जायला लागला. त्यामुळे त्याच्याकडे मराठीपेक्षा इंग्रजीचा शब्दकोष वाढायला लागला. मग ती वर म्हटलेली चिंता सतवायला लागली.

साधारण दोन वर्षाचा तो होणार तेव्हा त्याची हळूहळू बोलायची तयारी होतेय हे कळतानाच आमचा मायदेश दौरा झाला आणि परत आला तो पोपटासारखा मराठी बोलायला लागला. आता फ़क्त एकच करायचं घरात आग्रहाने मराठीच बोलायचं. एकाचं वय वर्षे साडे चार आणि दुसरा दोन असे दोघं अगदी शुद्ध नसलं तरी बर्‍यापैकी मराठीत बोलताहेत हे आजच्या मराठी भाषा दिनाच्या निमित्ताने विचार करताना बरं वाटतंय.

म्हणजे आधीही एका पोस्टमध्ये म्हटलं तसं ही मुलं इंग्रजी भाषेत शिकतील, त्यांच्या आसपासचे त्यांचे मित्रमैत्रीण शिक्षक सारेच दुसर्‍या भाषेत बोलणारे असले तरी त्यांची मराठी मात्र अशीच कायम राहावी. निदान आई-बाबा, आजी-आजोबां आणि नातेवाईंकाशी तरी त्यांनी मराठी बोलावं इतका आग्रह कायम राहिल. याहून पुढे मराठी साहित्यातही त्यांना रस वाटावा...पण सध्या माझ्या खयाली पुलावापेक्षा कालच दोघांची एक बर्‍यापैकी मराठीत गोष्ट वाचतानाची चित्रफ़ीत केली आहे..पाहुया कशी आलीये ती....

मराठी भाषा दिनाच्या शुभेच्छा.