हिंदोळेच मनाचे.............:(

एका साध्या सोप्या आयुष्यात एक नवी नोकरी येते...येत नाही ती आपण निवडली असते...."आई" व्हायची.....जगात सगळ्यात कठीण काम आई होणं आहे हे आजवर फ़क्त ऐकलेलं असतं....पण त्याचा नक्की अर्थ काय हे आपलं आपल्यालाच अनुभवायचं असतं.....एकदा का पहिलं मूल झालं आणि मनाचे ते हिंदोळे अनुभवले की सारं सहज सोप असावं असं उगीच वाटतं..पण नाही ....ते तसं नसतंच नं मुळी...

आपण पुन्हा एकदा "आई" होतो आणि पुन्हा तेच....यावेळी तर त्याला बाहेर ठेवायचा (कठोर) निर्णय एखाद्या प्रोजेक्ट प्लानप्रमाणे आधीच झालाय....नवव्या महिन्यात तो जायला लागतो..तिथली त्याचा संभाळ करणारी "टोशा" त्याला सहजगत्या आवडू लागते....आपणही आपल्या रोजच्या दैनंदिनीत रूळावतो..मनातली खंत जराही वर न काढता....थोडक्यात निर्ढावतो....हो निर्ढावणंच ते...दुसरं काय म्हणणार??

मग पुन्हा एक वळण येतं...आजाराचं....त्या निमित्ताने माझ्याच मुलाला जास्त वेळ द्यायची संधी मला मिळते...मी पुन्हा माझे जुने, घरी फ़क्त मुलाला सांभाळायचे, दिवस जगते....चार दिवस घड्याळाची चाकं त्याच्या दैनंदिनीप्रमाणे फ़िरू लागतात....कॉन्फ़रन्स कॉलच्या आवाजापेक्षा त्याची बातचीत, बकबक आणि खेळाची सवय होते.....मित्रमंडळांचे फ़ोन घेता घेता निसटून जातात...हातात किबोर्ड ऐवजी छोटी वाटी, चमचा, खणांचं ताट आणि खेळणी येतात...सगळं विसरून पुन्हा हे करताना अजिबात वेगळं वाटत नाही....त्याची तब्येत सुधारावी म्हणून त्याला आवडेल, झेपेल ते सर्व करायची मनाची आपोआप तयारी होऊन जाते..

चार दिवस कसे गेले कळतही नाही आणि तो पाचवा दिवस उगवतो....मागचे कित्येक महिन्यांचं निर्ढावलेपण गळून पडतं..आजचा पाळणाघरातला टाटा जसा त्याला कंफ़्युज करतो त्याहीपेक्षा मला तो जास्त अपराधी करतो, टोचतो....

परत येताना मी सुन्न असते...आज कामात लक्ष लागेल का? माहित नाही.....हे मी सगळं पुन्हा त्याच्यासाठी करू शकेन का? माहीत नाही...आणि हो त्यासाठी मला तो आजारी पडायला नको आहे...

माझ्या बाळाला जसं चांगलं आरोग्य दे असं मला त्या कुठे असेल त्या कर्त्या करवित्याला सांगायचं आहे नं तसंच माझ्याही मनाला पुन्हा एकदा सावरायला माझं मलाच शिकायचं मला बळ दे हेही सांगायचं आहे....

जेव्हा एखाद्या परिस्थितीतून हवा तो मार्ग काढता येणार नसतो तेव्हा सामोरं जाणं इतकंच पालक म्हणून मला करायला हवं...नाही का???

अपर्णा,

१२ एप्रिल, २०१२