न भूतो न भविष्यती

विश्वास बसतोय का, की ६८-७० ही शेवटच्या सेटमधली गुणसंख्या चक्क लॉन-टेनिस मधली आहे म्हणून? विम्बल्डनच्या नियमाप्रमाणे अंतिम सेटमध्ये टाय-ब्रेकर नसतो. त्यामुळे एखाद्या खेळाडूची सर्विस ब्रेक होईस्तोवर खेळलं जातं.त्याच तत्वावर झालेली न भूतो न भविष्यती अशी ही ११ तास ०५ मिनिटे अमेरिकेचा जॉन आइस्नर आणि फ़्रान्सचा निकोलस माहु यांच्यातली गेले तीन दिवसांची झुंज. अखेरीस जॉनने निकोलसची सर्विस ब्रेक केली आणि या सामन्याचा निकाल लागला.

गेले तीन दिवसांत टेनिसच्या पंढरीत कोर्ट क्रमांक १८ मध्ये काय नाही झालं?? दोन योद्धे लढले, त्यांनी त्यांच्या वैयत्किक बरोबर कित्येक जागतिक विक्रम रचले. सामन्याचा कालावधी तर वर म्हटल्याप्रमाणे आतापर्यंतचा सर्वाधिक आहेच. याआधीची सगळ्यात मोठी लढत झाली तेव्हा शेवटच्या सेटमध्ये २०-२२ असा गुणफ़लक होता त्याच्या दुपटीपेक्षा जास्त ही दोघं खेळली. विजेत्या जॉनने तब्बल ११२ एसेस आणि ४७८ गूण जिंकले तर हरलेल्या निकोलसचं पारडं याबाबतीत थोडं जड म्हणजे ५०२ जिंकलेले गूण आणि साधारण तोडीस तोड म्हणजे १०३ एसेस. पहिल्या दिवशी खेळ सुरु झाला तेव्हा साधारण तीनेक तासांचा खेळ झाल्यावर वेळेअभावी हा सामना दुसर्‍या दिवसावर गेला तेव्हा उपस्थित लोकं, पंच, कॉमेंट्रेटर कुणालाही दुसरा दिवस ही दोघं फ़क्त पाचवा सेट खेळत राहतील असं वाटलं नव्हतं. दुसर्‍या दिवशी इतर कोर्ट्स्वर जेव्हा एकापाठी एक मॅचेस संपत होत्या त्या वेळी कोर्ट क्रमांक १८ मात्र फ़क्त या दोन खेळाडूंची एकमेकांची जिद्द पाहात होता. या सेटमधल्या खेळाचं वैशिष्ट्य म्हणजे दोन्ही खेळाडूंनी दाखवलेली संयत वृत्ती. कुठेही मुठी आवळणं नाही, एकमेकांकडे रागाने पाहाणं नाही किंवा धुसफ़ुसत बोलणं नाही. मी आणि माझी सर्विस. दोघांनी जणू शांततेचं मोठं ग्लास भरुन सरबत पिऊन ठेवलं होतं. मध्येच याविषयावर बोलताना कॉमेन्ट्रेटरनी म्हटलंही की बहुतेक मुठी आवळण्यातही ताकद घालवायची इच्छा नसावी यांना. सात तासानंतर अंधुक प्रकाश, वेळ आणि खेळाडूंची मागणी यामुळे हा खेळ थांबला त्यावेळी पाचव्या सेटचे गूण ५९-५९ होते. तिसर्‍या दिवशी मात्र ती एक सर्विस राखताना अपयश आल्यामुळे एका तासाच्या खेळानंतर शेवटी सामन्याचा निर्णय लागला आणि पाचव्या सेटमध्ये ६८-७० अशी आघाडी घेऊन अमेरिकेचा जॉन आइस्नर जिंकला; तेव्हा त्यांने अक्षरशः लोटांगण घातलं.

या चिवट लढ्याची इतरवेळी नियम एके नियम करण्याची ब्रिटीश आवड असणार्‍या विम्बल्डनच्या आयोजकांनीही या युद्धाची दखल घेतली आणि सामना संपल्यावर दोन्ही खेळाडूंचा सत्कार आणि एक छोटेखानी मुलाखत मैदानावर झाली. दोघा खेळाडूंना मेमेन्टो द्यायला पुर्वीचा ब्रिटीश टेनिसपटू टिम हेन्मनला बोलावले होते. खरं तर निकोलस या अपयशातून सावरला नव्हता त्यामुळे त्याचं नाव घेतल्यावर उठणं त्याला जड जात होतं, पण आयोजकांनी समयसुचकता दाखवून दोघंही खर्‍या अर्थानं विजेते असल्याने दोघांना एकत्र बोलावले. त्यानंतर लोकाग्रहास्तव त्या ऐतिहासिक गूणफ़लकाकडे दोघांना एकत्र उभं करुन फ़ोटोही काढले गेले. खरं तर वाटत नव्हतं की ही या दोघांची या स्पर्धेतली पहिलीच मॅच आहे म्हणून. पण शेवटी इतिहास घडवलाय या दोन्ही खेळाडूंनी. तेव्हा इतकं कौतुक तर नक्कीच व्हायला हवं.

इतका मोठा लढा देऊन जॉन आता (फ़क्त) दुसर्‍या राउंडमध्ये पोहोचला आहे.मला उगाच वाईट वाटलं की जर इतकी लढाई देऊन यातल्या विजेत्याला अंतिम लढतीपर्यंत पोहोचता नाही आलं तर हेची फ़ळ आले काय मम तपाला म्हणा..असो पण ही खेळीही तितकीच महत्वाची आहे. कारण संपुर्ण जगाच्या टेनिस इतिहासात ही महत्वाची नोंद या (सध्या) दिग्गज नसलेल्या दोन योद्ध्यांच्या नावावर होणार आहे. आणि या मॅचची व्याप्ती पाहिली तर टेनिसचा इतिहास पुन्हा असा क्षण (म्हणण्यापेक्षा तीन-चार दिवस) पाहिल असं वाटत नाही.इतका वेळ खेळण्यासाठीचा स्टॅमिना फ़क्त शारिरीकच नव्हे तर मानसिकही संतुलनही नीट ठेवणे हे काही खायचं काम नव्हे. इतर खेळांचा विचार करता हा एकट्याने ताकदीने खेळून आणि तेही जेव्हा सतत सात तास खेळायचं तेव्हा मोठा ब्रेक, हाफ़ टाइम असले चोचले नाहीत. या सर्वांचा खूप विचार केला तर ही मॅच म्हणजे नक्की खरंच असं कुणा मानवांनी केलं की भास असंच वाटावं. या दोघा योद्धयांना सलाम आणि पुढील वाटचालीसाठी शुभेच्छा.