रंगांचा बहर....

उत्तर गोलार्धातला मोठा हिवाळा संपुन सारी सृष्टी हिरवा शालु नेसुन बसली की हे तिचं रुपडं पाहायला सुर्यदेव आपला मुक्काम खास वाढवतात. लांबच लांब पसरलेल्या हिरव्या रांगा पाहात मोठे दिवस कसे जातात कळत नाही....

या हिरव्यागार वातावरणाची सवय होत असतानाच नेहमीच्याच रस्त्यावरुन चालताना हिरव्या झुडुपातून डोकावणारं एखादं केशरी पान दिसलं की चटकन लक्ष जातं

पण तरी उगाच आपण लक्ष नं दिल्यासारखं करावं तर एक-दोन दिवसात बाजुचं दुसरं एखादं झुडुप केशरी शालच पांघरुन बसतं. आता मात्र मान्य करायलाच हवं असं आपण म्हणतो. हवाही तशी थोडी थोडी थंड व्हायला लागली असते.

मग मात्र एका झाडाकडुन दुसरीकडे अशी रंगाची माळ सर्वदुर पसरायला सुरुवात होते.
हिरव्या रंगातल्या सृष्टीला पाहायची सवय असलेल्या सुर्यदेवांना हे थोडं नवं असतं ना..अजुन पुढे काय असेल बरं असा विचार करत पुढे पुढे जाणार्या सुर्यमहाराजांना कळतंच नाही आजकाल आपण अंमळ कमीवेळ राहतोय म्हणुन....दिवस हळुहळु लहान होत जातो तो असा...

सृष्टीने मात्र सुर्याला आणि खरं तर सर्वांना मोहवुन टाकायचा विडाच उचलला असतो जणु...मग ती वेगवेगळ्या रंगांचे ठेवणीतले शालु, साड्या नेसायला सुरुवार करते....तिचं रुपच असं की जातीच्या सुंदराला काहीही शोभतं तसं पिवळ्या, केशरी, किरमिजी रंगाच्या छटांनी कुठे कुठे पाहु असं होऊन जातं...अजुन काही आठवडे तरी हा साज लेऊन बसलेलं तिचं रुप पाहाताना आसपासची थंडी जाणवतही नाही...

आणि मग कधीतरी सुर्य आणि धरेचा मित्र-परिवार वारा आणि पाऊस हे कधी एकटे तर कधी एकत्र येऊन तिला त्रास द्यायला सुरुवात करतात...एखाद्या जिवलग मैत्रीणीला पिडावं तसंच ते तिला पडतात. किती तोल सावरणार आपला...सगळा साजशृंगार उतरला जातो आणि झाडांखालची पानगळ खारी गेल्या की कोल्हापुरी वहाणांसारखी करकरते...
अरे पण आता कुठे तर रंगांचा बहर सुरु झालाय...सगळीकडे आपल्याच नादात रंगलेली झाडं दिसताहेत आणि मी इतक्यात निष्पर्ण झाड आणि थंडीच्या आठवणी का काढतेय....

चला एखाद्या डोंगरावर जाऊन रंगांची उधळण पाहुन येऊया....