टिकमार्क

पुन्हा एकदा वॉशिंग्टन डि.सी. ला जायचं म्हटल्यावर कोण उत्साह संचारला वगैरे काही नाही. पण भारतातून कुणीही आमच्याकडे आलं की हे चार-पाच माझ्या भाषेत टिकमार्क आहेत तिथे भोज्ज्या करावाच लागतो. मी स्वतः पहिल्यांदा सर्व ठिकाणे पाहायचे तेव्हाचा तो पहिलेपणा आता येणं कठीणच आहे तसं पण असो. तर दोन आठवडयापुर्वीच्या शनिवारी अशी एक डि.सीवारी लागु झाली होती. मला वाटतं नवराही आता थोडा करायचा म्हणून काही टिकमार्क करतो म्हणून यावेळी निघेनिघेस्तोवरच जवळ जवळ अकरा वाजले. म्हणजे जरी वट्ट दोन तासात पोहोचलो तरी साडे-पाचला तिथली म्युझियम्स बंद होतात म्हटल्यावर साडे-चार तासात दोन महत्त्वाची तरी पाहुया आणि बाकी ड्राइव्ह थ्रू असा होरा होता.
आता दुपारच्या वेळेला खायची विश्रांती तर हवीच ना? मग काय पोहोचायलाच जवळ जवळ दोन वाजले. आणि भरीस भर म्हणुन पार्किंगची एखादीही जागा सापडेना. घारीसारख्या दोन-तीन घिरट्या घातल्यावर मात्र मी नवर्‍याला म्हटले की आम्हाला रस्त्यात सोड. आम्ही एखाद्या म्युझियम मध्ये सुरु करतो आणि तू गाडी लावुन तिथे आम्हाला भेट. नॅचरल हिस्टरी हे एक आणि नॅशनल एरॉनॉटिक्स ही आवर्जुन पाहण्यासारखी म्युझियम आहेत म्हणून त्यातल्या पहिल्यात आम्ही जाऊ असे सांगुन एका सिग्नलला मी, माझी नणंद आणि मुलगा विथ स्ट्रोलर असा छोटा लवाजमा उतरलो. अशा प्रकारे मध्येच ऊतरण्याचा मुख्य उद्देश माझ्या बाळाने मधल्या वेळेत जे काम तमाम करुन ठेवले होते ते निस्तरण्याचा होता. आधी कधी एकदा तो डायपर बदलुन घेते असं झालं होतं.
आता या भागात इतक्यांदा आलो आहोत की चुकुच शकत नाही असा जो काय एक अति आत्मविश्वास होता ना तो उतरल्या उतरल्याच जरा ढेपाळला. नेमकं त्या विभागाचा नकाशाही घेतला नव्हता जो खरंतर तिथं अगदी सहज मिळतो. डोक्यात सारखं डायपरचं चालु होतं त्या गडबडीत रस्त्यातल्या मार्गदर्शक नकाशावर साधारण म्युझियम कुठे आहे ते पाहिलं आणि रस्ता क्रॉस केला.
पहिल्याच इंटरसेक्शनला आत जाणार्‍यांची गर्दी पाहुन झटकन नाव पाहिले आणि आत जाण्यासाठी वळलो. आत शिरता शिरता नवर्‍यालाही फ़ोनवर सांगितले की बरोबर जातोय फ़क्त मागच्या बाजुने शिरतोय म्हणून. सर्वात पहिलं डायपर बदलण्याचं काम करुन पुन्हा एकदा नवर्‍याला तिथेच आतमध्ये एका बाकावर बसून फ़ोन केला. तो म्हणतोय मीही आत शिरतोय म्हणून आमचं थांबण्याचं ठिकाण सांगून वाट पाहायला लागले. थोड्या वेळाने त्याचा पुन्हा फ़ोन मला तुम्ही सापडत नाही आहात तू पुढच्या भागात नाहीतर कॅफ़ेमध्ये येशील का? मला कॅफ़े जास्त सोपं वाटलं म्हणून आम्ही तिथे निघालो.
उन्हाळ्यातल्या शनिवार-रविवारी इथल्या म्युझिअममध्ये एकावेळी निदान दोनेक हजार लोकं असतील. त्यातून स्ट्रोलर घेऊन किती ठरवलं तरी पटापट फ़िरता येत नाही. सगळीकडे फ़िरता जिना असतो त्याचाही वापर करता येत नाही. कुठे फ़टी कोपर्‍यात लिफ़्ट असेल तीच शोधावी लागते. आणि ही लिफ़्ट इतकी स्लो होती की हवी तिथे लवकर येतही नव्हती. तशा परिस्थितीत तळाला कॅफ़े होता तिथे गेलो तर साहेबांचा कुठे पत्ता नाही. तिथे मोबाइललाही लिंक नाही. वाट पाहुन कंटाळलो तर परत वर जायला लिफ़्टचाही पत्ता नाही. ती आपली सारखी वरच्या वर फ़ेर्‍या करत होती. शेवटी मी एकटीने एस्कलेटरने वर जाऊन त्याला शोधावे असे ठरले.
वर गेले तर मागच्या बाजुने पुढच्या बाजुला जायचा रस्ताच मिळेना. आणि चक्क त्या मजल्यावरही फ़ोनला लिंक येईना. आधी फ़ोन ज्या जागी केला होता तिथे परत जाऊन पाहिले तर तिथली लिंकही गायब?? घडयाळाचा काटा जसजसा पुढे जात होता तसतसा माझा संयम संपत होता. शेवटी मी परत खाली जाऊन माझ्या नंणंदेला म्हटलं याचा तर काही पत्ता नाही, फ़ोनही लागत नाहीये. आपण असं करुया आपणच एकट्याने पाहायला सुरुवात करुया आणि मध्ये फ़ोन लागला की भेटही होईल. चला आता कंटाळल्या मनाने मी पाहायला सुरुवात केली. एक दोन दालनांसाठी मोठ्या रांगा होत्या तिथुन चक्क पुढच्या माळ्यावर असं करता मला काही काही दालनं एकदम नवीन वाटु लागली. एका ठिकाणी ओबामा राष्ट्रपती झाले त्याचे फ़ोटो माहिती असं सर्व होतं. नेहमी इथे माहिती बदलतात वाटतं हा विचार करता करता माझी एकदम ट्युब पेटली. मी अमेरिकन नॅशनल हिस्टरी मध्ये घुसले होते आणि नवरा बरोबर नॅचरल हिस्टरीमध्ये आम्हाला शोधत होता.
आता काय...मग उगाच म्हटलं आपण बाहेर जाउन लिंक येईल तिथे फ़ोन करुन भेटु आणि मग उरलेलं डि.सी. पाहु. नाहीतरी इथे गर्दीपण आहे.
हुश्श. बाहेर येऊन इमानदारीत नवर्‍याला कळवलं आहेस तिथुन ह्या ह्या रस्त्यावर ये आणि मग आपण एकत्र फ़िरु. तो आल्यावर त्यालाही कळलं गोंधळ पण बिचारा जास्त तक्रार न करता फ़क्त आज म्युझियम साडे सात पर्यंत चालु आहेत ही बातमी देऊन पुन्हा आम्ही आमचा टिक मार्क आपलं ते...प्रेक्षणीय स्थळे पाहायला लागलो....