करुया अंगत "पंगत"

यावेळच्या मायदेशवारीचं वैशिष्ट्य म्हणजे खादाडी चळवळीवर भर...त्याचं कारण इथे आपल्या चवीचं मिळत नाही यापेक्षाही मागच्यावेळी गेले होते त्यावेळी आरुष खूपच लहान होता त्यामुळे मला कुठेही बाहेर खायला देण्यात आलं नव्हतं...(म्हंजे तेच ते परवानगी) तरी चोरुन-मारुन एक दोन डल्ले मारले होते पण यावेळी राजरोसपणे खाऊगल्यांची भटकंती करायची होती..आणि आम्ही दोघंही खव्वेये असल्याने काही प्रश्नच नव्हता.


बोरीवलीच्या मुक्कामात जास्तीत जास्त वेळा गेलेलो ते हे ठिकाण म्हणजे "पंगत". हे आहे बोरीवली पश्चिमेला गोराईच्या सेक्टर २ च्या दिशेने जाताना एकदा वजिर्‍याच्या देवळाकडून सरळ लिंक रोडचा सिग्नल ओलांडला की आधी उजवीकडे "सायली इंटरनॅशनल स्कूल" दिसते तसंच डावीकडे एक मैदान आणि थोडं पुढे उजवीकडे "पंगत" उभं आहे. जेवणाच्या वेळेच्या थोडं आधी गेलं तरी आम्हाला वरती एसीमध्ये जागा मिळाली नव्हती आणि आणखी थोडं उशीरा गेलो असतो तर मात्र रांगच लावावी लागली असती. एकंदरित खवैयांची गर्दी असणारी जागा; पण जायला मात्र हवं हमखास.

मालवणी जेवण ही इथली खासियत. साधा-सोपा मेन्यु आणि वाढणी पण पुरेशी. किंमत मात्र अगदी वाजवी.पहिल्या वेळी आमचं बिल माझ्या भावजींनी दिलं होतं त्यामुळे पाहिलं नाही पण दुसर्‍या वेळी आम्ही सहा माणसं व्यवस्थित हजाराच्या आत का कायतरी जेवलो असू म्हणजे नक्कीच परवडणलेबल आणि मुख्य म्हणजे मासे खाण्यासाठी जाणार असाल तर जे मिळणार ते अगदी ताजं...जे ताजं मिळत नाही ते त्यादिवशी नसतं..उदाहरणच द्यायचं तर पहिल्या वेळी खाल्लेली सुरमई आवडली म्हणून दुसर्‍या वेळी मागवली तर त्यादिवशी ती नव्हती पण बांगडा होता. शाकाहारी लोकांसाठी अगदी कोथिंबीर वडी पासून वालाच्या उसळीसारखे अस्सल मराठमोळे पदार्थ आहेत. (जाणार आहे मी एकदा शाकाहारीसाठीसुद्धा..:))

आम्ही पहिल्यांदी गेलो ते ताईकडे तिला जेवण करायचा त्रास द्यायच्या ऐवजी त्यांच्याच (आणि आता आमच्याही) पसंतीचं हे ठिकाण ट्राय करण्यासाठी. पाच मोठी आणि दोन छोटी म्हणजे तरी बर्‍यापैकी माणसं होतो. त्यामुळे भरपुर काय काय मागवलं. तळणी खायला (आणि करायला सुद्धा) पटाईत असणार्‍या माझ्या नवर्‍याने आपण वडे मागवणार असल्याचं आधीच जाहिर केलं आणि माझे बाबा,भावजींनीही त्याला दुजोरा दिला. पण मला आंबोळी आवडतात आणि इतरवेळी खाल्या गेल्या नाहीत म्हणून मी मात्र आंबोळी खायचं डिक्लेअर केलं, माझी भाची म्हणजे तशी माझीच मुलगी तीपण मला सामील झाली. पण इथली तांदळाची भाकरी छान असते म्हणून ताईने मात्र आठवणीने भाकरी मागवली आणि बरं केलं सगळंच खायला मिळालं...कुणी काय मागवलंय काय करायचंय. मग सुकं म्हणून तळलेली मांदेली आणि सुरमई तर पापलेटचा नंबर कालवणात लावला. प्रत्येकवेळी काहीतरी हटके खायचं मनात असतं आणि असा पदार्थ शोधणारं माझं अर्धांग यावेळी मोरी म्हणजे काय? असं म्हणून एक मोरीचंही कालवण मागवलं..सोलकढी, भात हे अर्थातच होतंच. ये मोरी, मोरी क्या है म्हणत तो मासा ज्यांनी ज्यांनी तोंडाला लावला त्यांना त्याची चव इतकी आवडली की हा आयटम मागवल्याबद्द्ल नवर्‍याने सर्वांतर्फ़े स्वतःच कौतुकही करुन घेतलं.

आंबोळी इतकी लुसलुशीत होती की मी आणखी मागवली कारण नंतर मलाच मिळाली नाही का असं मला वाटलं..शिवाय जे जसं संपेल तसं मागवलं जातच होतं...आमची ऑर्डर घेणार्‍याला आम्ही किती दिवसांचे उपाशी आहोत असं तर वाटलं नसेल नं? असं आता हे लिहिताना मला वाटतंय. असो.

सगळं दहा-पंधरा मिनिटांत चाटुन-पुसून ताटं लख्ख झाली तरी काहीतरी राहिलं होतं बहुतेक म्हणून मग आठवणीने खरवस मागवला गेला आणि बहुतेक केशर घातलेला तो लुसलुशीत खरवस घशाखाली उतरवुन तृप्त होऊन आम्ही खाली उतरलो ते पुन्हा इथे यायचंच यासाठीच.

आणि त्यानंतर साधारण दीड आठवड्यातच परत आलो..यावेळी आई-बाबा,भाचे कंपनी आणि आम्ही दोघं. मुद्दाम विकडेजच्या दुपारी आलो. रांग नसली तरी बर्‍यापैकी गर्दी होतीच. यावेळी नवं काहीतरी म्हणून खीमा फ़्राय मागवला आणि मासे खातोय तर कशाला म्हणता म्हणता तो आधी आणला गेल्याने त्या खीम्याचा फ़न्ना कधी उडवला ते कळलंही नाही. आणि यावेळी आठवणीने खाला तो तळलेला बांगडा..या फ़ेरीचं वर्णन करण्यापेक्षा दोन्हीचे मिळून फ़ोटो (खरं सुरुवातीला फ़ोटो काढले नंतर मात्र सरळ डल्ला...)पाहिले की तुमची पावलंही या पंगतीत नक्की वळतील आणि सारखी सारखी येत राहतील...आणि मला निषेधाचे कमी खलिते मिळतील काय?? यंज्व्याय...