पाऊस

या रविवारी सकाळी उठल्यापासुन बाहेर एकदम कुंद वातावरण आहे. मस्त पावसाळी. अशा वातावरणात मन कसं पटकन मागे जातं कळत नाही....

७ जून किंवा त्या आसपास जो काही सोमवार असेल तो शाळेचा पहिला दिवस आणि त्यावेळी वेळेवर हजेरी लावणारा पाऊस.पावसाळी वातावरणामुळे शाळेचा आलेला कंटाळा.......... पण तरी यावर्षी वर्गशिक्षक कोण असणारची लागलेली हुरहुर. साधारण पहिला आठवडा संपेपर्यंत शाळेची पुन्हा सवय व्हायची पण तरी त्यावेळी पाऊस म्हटला की तो दिवस ठळकपणे आठवे.

शाळा संपल्यानंतर अकरावीसाठी मला रोज माटुंग्याला ट्रेनने जावे लागे त्यावेळी बाहेर पाऊस असताना गाडीच्या डब्यातले ते विशिष्ट वातावरण ईतर वेळी कधी नसे आणि कॅंटीनमधल्या वडापावची बाहेर पाऊस असतानाची वेगळी चव...आई ग्ग.....बारावीनंतर कॉलेज बदललं तरी वड्याचा पाऊस ईफ़ेक्ट बदलला नाही.

मग नंतर जेव्हा जंगल भटकंतीचा नाद लागला तेव्हा मात्र पावसाची वेगळीच नशा चढली.... भारताबाहेर जरी four seasons आणि त्यांचे रंगढंग असले तरी आपल्या इथे जो पावसाळ्यात भटकलाय त्याला हा इथला पावसाचा मधुनच येणारा दिवस नक्कीच nostalgic करुन जातो. इतर वेळी पक्षी शोधत फ़िरणारा आमचा ग्रुप आता मातीच्या सुगंधाची मजा लुटे. बोरीवलीच्या संजय गांधी उद्यानातले पायाखालचे ट्रेल्स पण बघता बघता हरवुन जायचे ते दिवस हम्म्म्म्म्म्म्म्म्म्म काय सांगु? साधं सिलोंड्यात (हा शब्द असाच वापरायला मजा येते म्हणजे सिलोंडाचा ट्रेल करुया बिरुया नाही तर सिलोंड्यात जाउ या) हा तर साधं सिलोंड्यात ईतकयांदा आणि प्रत्येक वेळी वेगवेगळे हरवलोय की बस्स... प्रत्येकवेळी बाहेर आलो की सुटकेचा निश्वास टाकून सर्व जण अगदी पुन्हा कध्धी आडवाटेला जाणार नाही म्हणून शपथेवर सांगत पण पावसाळ्यातली ती हिरवाईची नशा पुढल्या खेपेसही एका नव्या न संपणा-या वाटेवर घेऊन जाई.

सर्वांच्या सवडीने मुंबईबाहेच्या जागीहि जाणे होई. सेंट्रल रेल्वेने जाताना कर्जत गेले की डोळे हिरवे होताहेत की काय असे वाटे. अशा वेळी पुढच्या कुठल्याही स्थानकावर उतरले तरी चालेल असे वाटे....लोहगडचा ट्रेक अशाच एका संध्याकाळी केला होता. मळवलीच्या पुढे पायथ्याशी चालत जाताना पायवाट कशी संपली ते कळलंही नाही; मस्त आल्हाददायक वातावरण होतं. रात्री वरच्या गुंफ़ामध्ये राहून सकाळी वरुन सभोवतालचे हिरवे डोंगर पाहताना आदल्या दिवसाचा शीण कसा सरला ते कळंलच नाही. जंगलातून परतताना मात्र खूप वाईट वाटे...विशेष करुन बोरीवलीच्या जंगलातून बाहेर आलं की लगेचच कॉंक्रिटच्या जंगलात जाताना जास्तच वाईट वाटे....पावसाचे निसर्गाच्या सान्निध्यात घालवलेल्या हे क्षण खरंच खूप मौल्यवान आहेत हे आता जास्त जाणवते....

अशा ओल्या भटकंतीत एकमेकांनी आणलेल्या खाऊचा चट्टामट्टा कधी होई कळतही नसे. प्रत्य़ेकाकडे हमखास काही ना काही तळलेला चमचमीत पदार्थ असे. आमचा एक ठरलेला डायलॉग होता की ट्रेकमध्ये खालेल्या तळकट वस्तुंनी वजन वाढत नाही...:) पण खरतर जंगल भटकंतीची ती काही और नशा होती..मैलोनमैल पायपीट केली तरी न दमण्याचे ते मंतरलेले दिवस पावसाच्या अस्तित्वाने अविस्मरणीय होत...बाहेर पाऊस आहे आणि त्या दिवसांची आठवण नाही असे कधी होत नाही....

हा रविवारही तसाच मनाला भूतकाळात नेणारा...दुपारी कामानिमित्त बाहेर पडले. ड्राइव्ह करताना अगदी रिपरिप पाऊस सुरु होता आणि मनाचा झोका पावसाच्या थेंबांप्रमाणे हिंदोळे घेत होता...परतीच्या वेळेस पाऊस थांबला होता पण मन उगाच जुन्याच आठवणीत गुंतत होतं. एक विचित्र हुरहुर दाटून आली होती...शेवटी संध्याकाळी आभाळ पुन्हा एकदा दाटून आलं आणि क्षणार्धात टपो-या गारांचा खच घरासमोर पडला....मला उगीच हायसं वाटलं...परत निरभ्र झालेल्या आकाशासारखं...