सवय

अशीच एक कामाची दुपार..थोडी निवांत,थोडी डोकं खाणारी....कॉन्फ़ कॉल सुरु असताना उजवीकडच्या खिडकीतून आपसूक बाहेर पाहिलं जातं. इथुन दिसणारा पार्किंग लॉट खरं तर सकाळीच जवळजवळ रिकामी होतो आणि नंतर वर्दळ सुरु होते ती पुन्हा चारच्या नंतर..या कामाच्या दुपारी कधीतरी दिसणार ते अपार्टमेंटच्या ऑफ़िसमधल्या कुणी त्यांच्या गोल्फ़ कार्टमधुन आलं तर नाहीतर एखादा कुरिअरचा ट्रक क्वचित एखादी कुत्रा घेऊन चालणारी व्यक्ती.

त्यादिवशी अशीच गोल्फ़ कार्ट थांबली आणि आमच्या अपार्टमेन्ट ऑफ़िसमध्ये काम करणारी, सदा हसतमुख असणारी, ठेंगणी ठुसकी आणि नेहमी उंच चपला घालुन(ही) झपाट्याने चालणारी सिंडी दिसली.

आजही नेहमीच्याच घाईत. बहुधा एखाद्या अपार्टमेंटमध्ये नोटीस द्यायला जात असावी. कार्ट पार्क करुन हातात लिफ़ाफ़ा घेऊन झपाझप दोन पावलं टाकली असतील तितक्यात अचानक थांबली. काय झालं बरं असा मी विचार करतेय तोच खाली वाकुन काहीतरी उचलताना दिसली. काहीतरी पडलेलं होतं बहुधा कुणी खट्याळ मुलानं गाडीतून उतरता उतरता टाकलेलं चिप्सचं आवरण. शांतपणे उचलुन ते कार्टमध्ये टाकलं आणि स्वारी पुढे आपल्या कामाला गेली.

खरं तर रोज सकाळी हा सगळा भाग एक कामगार जे काही छोटं मोठं पडलेलं असेल ते उचलुन आणखी चकाचक करुन जातो आणि दुसर्‍या दिवशीही येणार असतो. म्हणजे हा कचरा उचलणं ना तिच्या कामाचा भाग ना तिची जबाबदारी. पण आता दिसला आहे कचरा तर उद्या तो उचलणारा उद्या येईल म्हणून कशाला वाट पहा हा तिचा विचार मला बाकी खूप भावला.

सध्या घरात ’क्लिन-अप टाइम’ इ.इ.ची शिकवण द्यायचा प्रयत्न करतोय आणि खुपदा स्वतःही खूप काम असलं तर शेवटी आवरायचा कंटाळा येतो त्या पार्श्वभुमीवर आपण ज्या अपार्टमेंट कॉम्प्लेक्ससाठी काम करतो ते स्वच्छ दिसावं म्हणून कचरा नियमितपणे उचलायची सिंडीची सवय मला मात्र फ़ार लक्षात राहिली.