छोटी छोटी बातें

आज एक बातमी वाचली, नऊ वर्षांपूर्वी एका दहा वर्षांच्या मुलाने अमेरिकतेल्या एका समुद्रकिनाऱ्यावरून एका बाटलीत, एक छोटासा संदेश आणि पत्ता लिहून ती बाटली समुद्रात फेकली. नऊ वर्षांनंतर ती फ्रान्सच्या एका किनाऱ्यावर एका माणसाला मिळाली आणि त्याने पत्रद्वारा संपर्क साधला. आता त्या मुलाचे वय एकोणीस वर्षे आहे. हे पत्र मिळाल्यावर तो मुलगा मानाने पुन्हा दहा वर्षांचा झाला. ते पत्रही तसं भाबडंच होतं. 

माझीही मुलं आता नऊ आणि अकरा वर्षांची आहेत. त्यांच्याशी बोलताना काही वेळा त्यांच्या अपेक्षा किती छोट्या आहेत किंवा एखाद्या प्रसंगात ते कसा वेगळा विचार करतात हे समजतं आणि नकळत हळवं व्हायला होतं. 

परवा आरुषला त्याच्या सेकंड डिग्री ब्लॅक बेल्टच्या प्रॅक्टिससाठी सोडताना विचारलं, " आता ही शेवटची प्रॅक्टिस. उद्या टेस्ट, मग तायक्वांडो संपलं. तुला काय हवं?"  तो निरागसपणे म्हणाला, " आई, उद्या मला स्नॅकसाठी चिप्स देशील?" मी त्याच्यासाठी एखादी सरप्राईज पार्टी करू किंवा त्याला निदान बाहेर जेवायला नेऊ, असा विचार करत होते आणि हा मुलगा माझ्याकडे फक्त चिप्स मागत होता. 

आजकाल काहीवेळा रुषांक आपल्या दादाच्या "दादा"गिरीला कंटाळून असेल एक लहान भावंडं असलं तर बरं असं म्हणतो. त्याच्या बोलण्यात त्याला "भाऊ" हवाय असं दिसतंय. एकदा आम्ही दोघेच असताना मी हा विषय त्याच्याकडे काढला.  तो म्हणाला, "आपल्याला अजून बेबी मिळू शकतात का?" मी हो म्हटलं, पण त्याला सांगितलं की  तुला भाऊच मिळेल असं काही नाही. दोन मुलगे घरात आहेत म्हणजे खरं तर मुलगीच होईल किंवा आवडेल. 

तो थोडा विचारात पडला आणि म्हणाला, " मग आपल्याला आर्या आणि झिनी (या आमच्या एका मित्राच्या जुळ्या मुली) चे कपडे, खेळणी वगैरे घ्यावे लागतील." त्याला आजवर त्याच्या दादाचे, क्वचित इतर ओळखीच्या मोठ्या मुलांचे कपडे मिळतात. (नवेही मिळतात) त्यामुळे आता ही नवी मुलगी वाढवतानाच सोपं उत्तर त्याच्याकडे तयार आहे. मला त्याच्या या चिमुकल्या दृष्टीचं फार कौतुक वाटतं. 

मला वाटतं, आपण मुलांच्या मोठेपणाची तजवीज, त्यासाठीची तयारी वगैरे करणं बरोबर आहे. पण काही वेळा फक्त छोट्या छोट्या अपेक्षा पूर्ण कराव्यात. त्यांच्याबरोबरच्या अशा संवादातली मजा काही और आहे. 

#AparnA #FollowMe

पाववाला

आम्ही लहान असताना माझी आई आम्हाला बाहेरचं खाणं शक्यतो द्यायची नाही. ऐपतीचा भाग तर होताच पण त्यापेक्षा त्यामागची स्वच्छता वगैरे बाबी पण होत्या. त्यामुळे पावदेखील मी फार कमीवेळा खाल्ला आहे. शक्यतो शनिवार किंवा रविवारच्या दुपारी डोक्यावर काळसर रंगाची ट्रँक घेऊन एक पाववाला यायचा. तो आमच्या चाळीत एका ठिकाणी बस्तान मांडल्यासारखं करून ती उघडली की त्यातले पाव, खारी, नानकटाई इत्यादींचा संमीश्र वास दरवळून जिव्हा खवळून उठे. 

आईला मस्का मारून तिची मर्जी असेल तर मग आम्हाला त्याच्याकडून खरेदी करायला मिळे. मला आठवतं दाताने अजीबात तोडता येणार नाही असा कडक पाव आणि दुसरा अतिशय लुसलुशीत पाव यापैकी एक नगाप्रमाणे त्या दुपारच्या चहासाठी आम्ही घेत असू आणि त्याबरोबर पुढच्या दिवसासाठी खारी किंवा नानकटाई यापैकी काहीतरी वजनावर घेतलं जाई. त्याची ती ट्रँक दोन माळ्याची असे. वरती खारी आणि आतमध्ये नानकटाई तर पाव त्याच्या सायकलच्या मागच्या कॅरियरला लावलेल्या पिवळ्या जाड प्लास्टिकटाईपच्या पिशवीत असत. हे सगळं घेऊन तो वर आलेला असे. जवळजवळ सर्वच बिऱ्हाडं काही न काही खरेदी करत हे त्याला माहित होतं. सर्वांचं झाली की मग तो ती ट्रँक बंद करे आणि मग ते सगळे वासही लुप्त होत. 

मग आम्ही चाळीतून ब्लॉकमध्ये आलो आणि हा पाववाला प्रकार बंद झाला आणि मग सरळ दुकानांमध्ये बेकरीवाल्याने विकायला ठेवलेले पाव, खारी वगैरे अधूनमधून घरी यायला लागली. 

अमेरिकेत आल्यावर जेव्हा केव्हा मी वडा बनवला होता तेव्हा सर्वात जास्त्त मी आपला भारतात मिळणार पाव मिस केला. अर्थात नंतर त्याचीही सवय झाली पण केव्हातरी बेकिंगचा किडा डोक्यात आला आणि आता मुलांना थोडं हेल्थी किंवा घरगुती खाऊ घालण्याच्या निमित्ताने मी आपल्या पद्धतीचा पावही घरी बनवून पाहिला. अर्थात हे खूळ फार दिवस टिकलं नाही पण जेवढे पाव बनवले तेव्हा तो वास  घेताना पाववाला नक्कीच आठवला. 

  

मागच्या विकांताला एक छोटी यर्ट ट्रिप केली. यर्ट म्हणजे छोटा पण मजबूत तंबू त्यात थोड्या बेसिक गोष्टी जसं बंक बेड, साधी गादी आणि मायक्रोवेव्ह व छोटासा फ्रिज असलेलं घर. मग बाहेर ग्रील करण्यासाठी जागा आणि बसायला लाकडी बाक. थोडं बरं कॅम्पिंग म्हणजे अगदी साध्या तंबूत राहायला नको. 

आम्ही राहिलो तिथे सहा यर्ट होते. आमच्या बाजूचा कुटुंब रात्री उशिरा आलं. त्यामुळे तेव्हा फक्त हाय हलो झालं आणि मग कॅम्पफायर आमचं आम्ही करून झोपलो ते दुसऱ्या दिवशी सकाळी उठवल्यावर पुन्हा त्यांना पाहिलं. आम्ही घरूनच न्याहारीच्या वस्तू नेल्या होत्या म्हणजे काही बनवायला नको. त्या दुसऱ्या कुटुंबाचं काहीतरी कुकिंग सुरु होत. थोड्या वेळाने बाजूचं एक यर्ट  रिकामी झालं होतं ते स्वच्छ करायला एक माणूस आला. त्याचं काम होत आलं तसं आमच्या शेजारच्या कुटुंबातल्या माणसाने त्याला तुला ब्रेकफास्ट हवा का म्हणून विचारलं. त्या माणसाने नाही म्हटलं. 

मला आमच्या शेजारच्या माणसाचं त्याला आठवणी अन्न द्यायला हवं हा विचार खूप आवडला. मग मी त्याला तसं म्हटलं. त्यावेळी माझ्याबरोबर माझा धाकटा मुलगा पण होता. मग त्याने माझ्या मुलाला विचारलं की मी फ्रेंच टोस्ट बनवला आहे, तुला हवा आहे का? मुलाने हो म्हटलं. त्यावेळी तो सहज म्हणाला की हा पाव मी स्वतः बनवला आहे. हे सांगताना तो इतका उत्तेजित झाला होता की मला ते जाणवलं.  मी एका बेकरीत काम करतो. पहाटे २ ते ८. हा तिथला फेमस सिनामन ब्रेड आहे. माझ्या मुलाला त्याची चव खूप आवडली आणि त्याने ते त्या माणसाला सांगितलं. हे ऐकल्यावर तर तो अजूनच खुश झाला. मग त्याने आम्हाला त्या बेकरीचा साधारण पत्तादेखील सांगितला. 

त्याला पाहून का कोणजाणे मला आमचा पाववाला आठवला. तो पण त्याचे ब्रेड बनवून मग विकायला आणत असे. आम्ही आवडीने पाव घेताना त्याचा चेहरा असा फुलायचा. मला अशी साधी माणसं भेटली की फार आनंद होतो. तसं पाहायला गेलं तर पहाटे दोन वाजता कामावर जायला लागणं हे काही मजेचं वाटत नाही पण त्याला ते येतं  ते तो किती आवडीने करतोय आणि त्याबद्दल अभिमानाने इतरांना सांगू शकतो हे मला भावलं. 

आता पुढच्या वेळी कधी सिनमन ब्रेड घेतला की मला हा पाववाला नक्की आठवेल. 

#AparnA #Followme