लिहायचं असतं पण नेमक्या वेळी हातात लेखणी (अर्थात इलेक्ट्रॉनिक) नसते आणि मग तो विषय मनातच राहून जातो. मी स्वतः माझे जुने पोस्ट्स आठवण येते तेव्हा वाचत असते. त्यावेळी वाचकही जुने लेख वाचतानाची नोंद दिसते. अशावेळी काही तरी नवीन लिहायला पाहिजे असं नक्की वाटतं पण अर्थात त्यावेळी काहीच सुचत नाही.
माझी जशी आजकाल मी कितपत सतत लिहू शकेन याची अपेक्षा नाही तसंच इथे सारखं कुणी वाचत राहील ही देखील नाही. आज एक जुनी पोस्ट वाचताना लक्ष गेलं आणि वाचकांचा काटा दोन लाखांच्या पुढे गेलाय हे चटकन ध्यानी आलं.
खरं सांगायचं तर जेव्हा या ब्लॉगरुपी गप्पा मी मारायला घेतल्या तेव्हा खरंच कुणी वाचेल आणि त्याउपर कौतुक करेल हे मला वाटलं नव्हतं. मी माझ्यासाठी लिहीत राहिले आणि जे काही थांबे घेतले तेही माझ्याचसाठी. तरीही वाचकांचा इथला सहभाग अमुल्य आहे. त्यांच्या प्रतिक्रियांनी माझा लिहायचा हुरूप वाढला आहे. थेंबे थेंबे तळे साचे या उक्तीप्रमाणे गेले जवळजवळ नऊ वर्षे या ब्लॉगवर जमेल तसे लिहत गेले आणि आपण वाचत गेलात. आपली दोन लक्ष पावले इथे उमटली त्याबद्दल जाहीर आभार मानण्यासाठी ही पोस्ट. आशा आहे की मी अजून इथे लिहीत राहीन आणि आपण वाचत राहाल.
दोन लक्ष धन्यवाद.
